Hebben de jongeren dan geen moeite met afscheid nemen van de hond? Ik kan me zo voorstellen dat ze na zo’n intensieve periode van samenwerken wel gehecht zijn aan dat beestje. Dit is een terechte vraag die ik vaak krijg. In de praktijk valt het mee en kunnen de jongeren er heel goed mee dealen. Ik heb een top 3 gemaakt van alle redenen waarom het afscheid nemen in de praktijk heel erg mee valt.
- Jongeren doen het gemiddeld goed bij duidelijkheid. Vanaf het eerste moment is het duidelijk hoe vaak ze de hond gaan zien. Er zit een start en een einde aan het traject, dat werkt goed.
- Ondanks dat jongeren de trainingen niet ervaren als een vorm van hulpverlening, de afspraken scheppen wel een bepaalde verplichting voor ze. Zelden wordt er een afspraak afgezegd, al is het alleen maar omdat de hond op hen rekent ;-). Dus ze voelen dat er op ze wordt gerekend. Jongeren leren op natuurlijke manier weer te binden en afspraken na te komen en na 12 afspraken merk je dat jongeren het ook wel weer lekker vinden om weer `vrij’ te zijn in het maken van hun eigen afspraken en geen verplichting meer te hebben.
- Wat ik zelf het belangrijkste punt vind dat ik ook altijd benadruk naar de jongeren toe; tijdens het traject hebben de jongeren genoeg vaardigheden geleerd om het zelf te gaan doen. Ze hebben ons niet meer `nodig’. Dus ze krijgen een boost aan vertrouwen mee van ons.
Het afscheid is wat mij betreft een heel belangrijk onderdeel van de training. Veel jongeren die ik leer kennen hebben op wat voor een manier dan ook negatieve ervaringen met afscheid. Dat kan door een plotseling overlijden, een uithuisplaatsing of veel wisselingen van hulpverleners. Extra reden om na een traject een positief gevoel bij de jongeren achter te laten.
Gister was het moment van afscheid nemen daar voor een meisje die getraind heeft met Morris. Ze in de 2e zit van de middelbare school en door omstandigheden heeft ze afgelopen maanden even wat hulp nodig gehad om weer op de rit te komen. Dat is gelukt, en hoe! Naast dat ze lekkerder in haar vel zit vertelde ze gister ook dat haar cijfers op school weer aantrekken en dat er wellicht nog een kans is dat ze over mag naar de 3e. Wat gun ik haar dat! We hebben een lekkere, veel te grote sorbet gegeten en extra met Morris geknuffeld.
En nu is het niet alleen voor Morris en dat meisje maar ook voor mij `loslaten’. Ondanks dat ik al 20 jaar jongeren zie komen en gaan is dit voor mij ook steeds een proces. Gelukkig een mooi proces met gemiddeld genomen een mooi einde. Ik zie jongeren groeien en mooie, nieuwe dingen ontdekken. En klaar zijn met de training. Klaar om het zelf te doen. En bij dit meisje zeker. Vol vertrouwen de toekomst in!