Mensen om mij heen weten wel dat ik gedreven ben in mijn werk. Elke training is weer uniek en iedereen die ik ontmoet is op zijn eigen manier bijzonder. Toch zijn sommige trajecten net even anders dan anderen…….
In mei 2015 kreeg ik de vraag om een jongen te begeleiden die door omstandigheden op dat moment niet zo lekker in zijn vel zat. Hij kon wel wat individuele ondersteuning gebruiken. De weerstand tegen hulpverlening was groot en mogelijk zou hij er na 3 trainingen mee ophouden. Als we al zo ver zouden komen….. De start ging voorzichtig maar tegelijkertijd fantastisch. De jongen was een goede match met Morris. Hij pikte de training heel snel op en als ik me niet vergis was er ook met mij stiekem een klik. Tot mijn vreugde wilde hij gelukkig na drie keer gewoon doorgaan met de trainingen. Het ging zelfs zo goed dat er gevraagd wed of ik na de standaard twaalf sessies kon blijven omdat deze vorm van hulpverlening zo goed aansloeg. Natuurlijk wilde ik dat! We zijn samen met Morris de verdieping ingegaan. En ook dit was een super goede zet. We hebben veel geoefend, gepraat, gelachen en natuurlijk hebben we ook moeilijke momenten met elkaar meegemaakt. Maar wat een enthousiasme. Heerlijk!
Na de zomervakantie kwam de vraag of ik zijn moeder ook wilde begeleiden. Het zou zo mooi zijn als moeder en zoon samen iets meer met elkaar konden praten zodat er wat makkelijker afspraken gemaakt konden worden thuis. Natuurlijk vond ik dat een goed idee! En wat ben ik blij dat we dit hebben gedaan met zijn allen. Moeder bleek net als haar zoon een talent te zijn in de omgang met honden. Ook zij was erg enthousiast en stond echt open voor verandering. En dat is ook gebeurd. Wat een verschil!
Moeder en zoon luisteren beter naar elkaar, zijn minder snel boos en praten meer met elkaar dan voorheen.
Ik vind het heel bijzonder dat wij onderdeel van dit proces mochten zijn!