Tijdens de transitie is alles wat met zorg te maken heeft naar de gemeentes over gegaan. Ook de PGB verstrekking wordt geregeld vanuit de gemeente. In veel gevallen heeft de gemeente vanuit het Centrum Jeugd en Gezin (CJG) zogeheten Jeugd en Gezin Teams (JGT’s) aangesteld. Het is de bedoeling dat mensen voor elke hulpvraag binnen kunnen stappen bij de JGT’s en zij zullen dan bekijken of zij de hulp zelf kunnen bieden of dat er zwaardere hulp nodig is zoals bijvoorbeeld de GGZ. Of dat de zorg die de mensen zelf graag willen bijvoorbeeld is ingekocht door de gemeente. Zo niet dan kunnen degene die hulp zoeken mogelijk aanspraak doen op een PGB. Het grote voordeel van dit systeem zou moeten zijn dat mensen zelf meer inspraak krijgen over de hulp die bij ze past en dat dit dicht bij huis te vinden is. Nou is het werk dat ik doe met mijn honden uniek en flexibel. Ik ben werkzaam in veel verschillende gemeentes. In de praktijk merk ik dat er veel verschil zit in de regels van de verschillende gemeentes. Er zit ook per gemeente verschil in de expertise binnen de JGT’s en daarnaast ben je soms dan ook nog eens afhankelijk per gemeente wie er een PGB mag uitschrijven en hoe de route van deze beslissing loopt. Ben je er nog?
Samengevat; het hangt af van de regels en afspraken van de desbetreffende gemeente, de expertise van het JGT of dus iemand anders die bij de gemeente werkt en een PGB mag uitgeven. Maar hoe zit het dan ondertussen met de vrijheid om hulpverlening zelf uit te kiezen naar wat er bij je past?
Een poosje gelden werd ik benaderd door een moeder. Zij zocht hulp voor haar zoontje en kwam via via bij mij terecht. Ze was al bekend bij het JGT in haar gemeente. Er was al iemand van dat team bij hun thuis geweest maar naar eigen zeggen was dat niet de goede klik en aanpak voor hun zoon. Toch wilde de hulpverlener geen PGB verstrekken voor een topdog training van CoHond. Terwijl zowel moeder als zoon juist gemotiveerd waren om aan de slag te gaan. Ik heb met de mevrouw van het JGT gebeld en haar antwoord was; de gemeente heeft nu eenmaal de regels bepaald. Wij moeten eerst een bezoek brengen aan het gezin dat de PBG aanvraagt. Wij schatten in of de hulp die jij kan bieden past bij het gezin. Wij kijken er eerst naar wat wij zelf kunnen bieden aan hulp en mocht dat niet toereikend genoeg zijn, dan kunnen we kijken of jouw therapie bij het jongetje past. Het gezin stond zoals gezegd niet open voor hulp vanuit het centrum jeugd en gezin. Het hele gezin zat niet te wachten op deze verplichte stappen. Kortom; geen PGB en wel een zoontje met boosheid.
Ik kreeg daar wel honderd vragen van. Hoezo; het gezin is regiehouder? Hoezo; je mag meedenken over de zorg die je wil? Hoezo; aansluiten bij de behoefte van de cliënt? Wat mij betreft komt het er op neer dat de gemeente wil dat eerst stap A, B en C genomen MOETEN worden voor dat je D mag inzetten. Wat nou als dat gezin kan onderbouwen dat stap D gewoon nodig is omdat zij hun kind het beste kennen? Waar is de verbinding tussen de gemeente en de hulpverlener?
Niet lang daarna werd ik wederom via via benaderd door een meid van 21. Ze zit niet lekker in haar vel, loopt tegen wat sociale uitdagingen aan rondom haar autistische spectrum en is op zoek naar hulp hierbij. Ze werd geattendeerd op de therapie met honden en dat leek haar een fijne vorm van hulp. Na een kennismaking heb ik zelf eerst maar met het JGT van die woonplaats gebeld om te horen of een PGB wel mogelijk was (ik laat mij geen twee keer vangen…). Dat was wel mogelijk maar gezien de leeftijd van deze dame (18+) werkte het net wat anders dan bij 18-. Via een site om PGB aan te vragen hebben moeder en dochter een formulier ingevuld. Tegen alle verwachtingen in kreeg het meisje geen PGB voor Cohond toegewezen maar ze kreeg een uitkering en een jobcoach aangeboden! Dat was niet waar ze naar op zoek was. Na een telefoontje moesten zij en haar moeder wederom een PGB aanvragen. Dit hebben ze samen met een mevrouw gedaan van de sociale verzekeringsbank. Komt het toch nog goed…. zou je denken. Vanmorgen werd ik gebeld door moeder. De aanvraag van de PGB was op het bureau gekomen van een medewerkster van de gemeente. Zij heeft op haar beurt het meisje gebeld. Tijdens dat gesprek heeft de mevrouw zich redelijk negatief uitgesproken over mijn bedrijf. Want tja zo zei de mevrouw; iedereen kan wel zeggen dat ze met honden werkt en een mooie site zegt ook niks. Wat kan een beetje wandelen met de hond nou betekenen? Het wordt immers mooi weer dus wie wil dat nou niet?
Het meisje raakte in de war van het gesprek en ze wilde haar moeder het gesprek laten afmaken. In eerste instantie hield de mevrouw dat tegen…. het is jouw PGB dus jij zal zelf de aanvraag moeten doen…dat kreeg ze te horen. Uiteindelijk stagneerde het gesprek en nam moeder het toch over. Waar het op neer kwam is dat deze mevrouw eerst een huisbezoek gaat brengen om te beoordelen wat de problemen zijn. Daarna moet het meisje zelf een verslag maken van dat gesprek met haar leerdoelen er in en de onderbouwing waarom CoHond. Dat heeft de gemeente nou eenmaal zo bepaalt…..
Ik heb ook deze mevrouw van de gemeente gesproken. Toen ik haar attendeerde op het feit dat dit meisje een autistisch spectrum heeft en de topdog training juist kan bijdrage aan de sociale interacties die nu soms wat lastig gaan, viel ze mij direct in de reden dat ze heus wel weet wat een autistisch spectrum is. Toch gaat het ook bij dit gezin zoals het moet gaan volgens de regels van de gemeente. Ze schatte zo via een telefoongesprek in dat het meisje heus wel zelf een plan kan schrijven en anders helpt haar moeder er maar bij. Dat haar moeder al jaren lang alle hulp zelf heeft geregeld en het meisje gelukkig net zo ver is dat ze zelf de regie zou kunnen pakken maakte de mevrouw niks uit. Als het ze niet lukt zal ik ze naar MEE doorverwijzen was haar antwoord. Pas als er een helder plan ligt, onderbouwd en geschreven door het meisje dan kan er mogelijk toestemming gegeven worden voor PGB.
Als hulpverlener snap ik het prima. Ik snap dat niet zomaar iedereen PGB moet kunnen aanvragen, echt. Ook wil ik mij graag onderscheiden van mensen die te pas en te onpas hun hond gebruiken en zeggen dat ze dus therapie met honden geven. Ik wil ook graag dat dit werkveld serieus genomen wordt en dat er mensen werken die kwaliteit bieden en diervriendelijk werken. Ik doe er zelf alles aan en werk graag overal aan mee.
Maar serieus; hulp inschakelen om een gezin te helpen waarvan de hulp al voorhanden is? En ondertussen wel het budget hebben voor een heel traject op het werk en een uitkering? Wat als dit soort meiden nou door dit soort bureaucratie ontmoedigd raken en in de GGZ belanden? Denk je nog steeds dat mijn training zoveel geld kost? Word ik nu echt `verplicht’ mij overal te laten inkopen? Of laat ik de kracht van mijn flexibiliteit vallen en bereik ik dus juist niet de moeilijk benaderbare jongeren die ik graag wil bereiken? Als ik begin bij mijn eigen gemeente, deze is net in een rechtelijk proces gewikkeld geraakt na het vertrekken van gunningen. Dus.
Ondertussen heb ik deze mevrouw van de gemeente ook een mail getuurd ter ondersteuning van ons telefoongesprek. Daarin heb ik uitleg gegeven over het werk dat ik doe met CoHond. Ik heb namen opgegeven van referenten binnen de organisaties waar ik TOPDOG bij verzorg. Lijn5, diverse JGT’s in Zaandam, Alphen, Soest en Leiden. En sinds kort is de Rading jeugd & opvoedhulp er bijgekomen. Daar ben ik trots op! En dat ik de training voor deze klanten mag verzorgen zegt ook wel wat over mijn ervaring en deskundigheid, lijkt mij. Ik heb verteld dat ik meewerk aan een onderzoek dit jaar naar de toegevoegde waarde van honden in de hulpverlening. Want natuurlijk wil ik net als zij gaan voor kwaliteit. Daar ben ik het ook helemaal mee eens. Het is alleen wel bijna een dagtaak om te achterhalen welke gemeente het op welke manier heeft geregeld.
Ik ben het ook zeker met mevrouw van de gemeente eens dat iedereen zomaar een mooie site kan maken en dat mooie verhaaltjes niks zeggen over de kwaliteit van de hulpverlening. Maar niet elke hulpverlener is zo gedreven als ik!….en tja….ik ben net een pitbull 🙂