De hele dag spookt het al door mijn hoofd…. waar te beginnen aan deze blog? Wat ga ik het eerste vertellen van alles wat ik heb meegemaakt? Vertel ik iets over het mooie land? Over de mensen die ik heb mogen ontmoeten? De dieren die ik heb gezien en alle mooie en minder mooie dat er gepaard gaat op Curaçao met hun welzijn? Hoeveel ik zoveel mogelijk heb geprobeerd te genieten en alles in mij op te nemen? Mijn relax en zen momenten waar ik mezelf even verplichtte om niks te doen tussen alle afspraken door? De dansavonden die we hebben bijgewoond waar ik een beetje uit de toom viel in mijn spijkerbroekje op mijn gympjes? Over de spullen die ik in had verzameld en naar het Kluivert center heb gebracht? Deze blog begin ik gewoon bij het begin. Waar het idee ontstond om naar Curaçao af te reizen.
Mijn vriendin Chantal woont op Curaçao. Zij werkt daar op Rancho Harmonia waar ze kinderen / jongeren therapie geeft met paarden. De rancho is onderdeel van een grote stichting op het eiland. Wat een mooie plek is dat! Ruim opgezet, de paarden zien er echt goed uit en er is op het terrein ook genoeg te doen om een aantal deelnemers van de dagbesteding lekker buiten, tussen de beesten, bezig te houden met nuttige klussen. Ik heb daar meegekeken met Chantal waar een groepje jongeren met een autistisch spectrum uitgedaagd werden om met elkaar een parcours uit te zetten waar ze het paard doorheen konden leiden. Dat vraagt een knap staaltje samenwerken.
De overeenkomst tussen de therapie met paarden & honden zit hem wat mij betreft echt in de basis van het werken met dieren. Het leerproces vindt plaats buiten de comfortzone en wordt in beweging gezet door een dier.
Wat ik daar mee bedoel is dat de jongeren, zonder dat ze het door hebben, een beroep doen op nieuwe vaardigheden waar ze moeilijker voor te porren zijn als een anders mens zou zeggen hoe ze zich zouden moeten gedragen. Nieuwe vaardigheden aanleren vindt plaats buiten de comfortzone. Reken maar dat als de jongeren zo’n groot paard tegenover hebben staan, of aangekeken worden door een stel trouwe honden ogen, ze graag hun gedrag aanpassen in belang van het dier. Hoe vet is het voor ze als het lukt om zonder het paard aan te raken hem door het parcours te leiden? Hoe snel groeit hun zelfvertrouwen als de hond laat zien dat hij ze leuk vindt?
Jongeren zijn door het werken met dieren al snel intrinsiek gemotiveerd om hun gedrag te veranderen in belang van het dier.
Tijdens de paardentherapie merkte Chantal ook wel eens op dat er soms kinderen zijn die naar haar hond toetrekken. Ondanks de overeenkomsten zijn er te veel verschillen om zonder inhoudelijke kennis over hondengedrag en het lezen van hun lichaamstaal (en deze juist te vertalen om het zelfvertrouwen te doen laten groeien) even te switchen van dier. Chantal heeft zelf al jaren honden dus dat scheelt dan wel weer een hoop! En dier ondersteunende therapie geven is haar ook niet vreemd. Hoe gaaf zou het zijn als ze zowel therapie met paarden als met honden kan bieden? Dus dat was mijn eerste missie. Ik zou naar Curaçao gaan om Chantal de topdog methodiek te leren. Topdog is een duidelijke afgebakende sociale vaardigheids- / SOVA training die een cognitief gedrag veranderende uitwerking heeft. Om deze methodiek onder de knie te krijgen heb je kennis nodig over honden, hun gedrag en de interpretatie daarvan (bv stress signalen), de vertaling van het hondengedrag naar de deelnemer, het creëren van een veilige werksfeer (letterlijk & figuurlijk) en de opbouw in het opdoen van succeservaringen voor de deelnemer.
Tijdens de voorbereidingen op dit avontuur met Chantal werd Elze ook enthousiast over de opleiding. Elze woont ook op het eiland en haar baan daar is dolfijnentrainster. Hét beroep dat ik natuurlijk als kind ook wilde! En hoe leuk is het om die kant op te gaan voor twee deelnemers aan de opleiding? Op haar beurt droomt Elze er al jaren van om met haar honden te gaan werken. Hoe mooi komt dat uit?!
Als kersje op de taart mochten Chantal en ik mee met Elze om bij haar een therapie sessie met dolfijnen bij te wonen. Hoe uniek is dat?! Op het platform, tussen de therapeuten en de trainers, met de dolfijnen op armlengte afstand. Wat heb ik daar een hoop geleerd over die prachtige beesten en hun manier van werken en leren!
De manier van het trainen van dolfijnen lijkt in basis erg op dat van honden!
Over die overeenkomsten ga ik een aparte blog schrijven, daar valt zoveel over te vertellen. Maar het gegeven dat er zoveel overeenkomsten zijn is wel in het voordeel van Elze als het gaat om het trainen van honden, het lezen van hun lichaamstaal en het herkennen van (stress)signalen.
Chantal en Elze hebben fantastisch werk verricht. Naast hun baan, in de avonduren, de weekenden, in een koffiezaak of tijdens de pauze op kantoor, niks was ze te gek. Ze hebben oprecht keihard gewerkt en ik ben trots dat ze aan het einde van mijn reis beiden een mooie topdog training hebben laten zien aan mij. Ze vullen elkaar erg goed aan qua kennis en gaan de komende weken zelf verder te studeren. Wij houden contact via skype, WhatsApp en alle andere mooie digitale manieren om beiden in 2019 een certificaat uit te kunnen reiken.
