Op een mooie herfstdag, midden in het altijd bruisende Amsterdam waren er een paar magische minuten. Terwijl er mensen in de straat aan het werk waren, kletsend voorbij het huis liepen en hun honden achter takken aan lieten rennen in het park was het in het huis waar Morris en ik waren muisstil. Er klonk alleen heel zacht een stem. De stem van Milan die zachtjes vertelde wat hij lastige situaties vindt in zijn nog prille leventje. Ik weet niet of hij tegen mij praatte of tegen Morris. Het maakt ook niet uit. Ik genoot van het mooie moment en dacht bij mezelf hoe knap ik het vond dat Milan zijn verhaal zo goed onder woorden kon brengen en al wilde delen met ons. We hebben elkaar nog maar drie keer gezien.
Die zelfde dag waren Moos en ik op bezoek bij Valentijn. Hij volgt de training omdat hij door allerlei verschillende factoren in een sociaal isolement terecht is gekomen. Voor dat we de training gingen starten dronken we een kop thee en kletsten we wat over de tussenliggende week. Trots vertelde Valentijn zijn vader dat er uitdagende momenten zijn geweest door de week heen en dat Valentijn er weer mee kon dealen. Na zes trainingen lukte het hem weer om met mensen te praten die hij totaal niet kende. Hij gaf ze een hand en beantwoorde vragen die hem gesteld werden. Dingen die een aantal weken geleden nog niet lukten.
Twee dagen later ben ik met Yindee bij Lucas thuis. We hadden afgesproken om zijn topdog training af te sluiten en om die te evalueren. Zijn moeder was er ook bij en wat kwamen er veel positieve veranderingen ter spraken. Lucas zit lekkerder in zijn vel, komt meer op voor zijn mening, voelt zich minder vaak en minder snel boos. Hij onderneemt meer met zijn vrienden en er wordt meer rekening met hem gehouden. Het lukt Lucas om sneller hulp te vragen, raakt minder snel in paniek en zondert zich minder af. Hij is minder neerslachtig en zijn houding is steviger.
Vanavond opende ik mijn mail en ontving ik een bericht van een vader. Hij begint een positieve verandering waar te nemen bij zijn zoontje. Hij kan zich beter uitspreken op moeilijke momenten, kan beter vertellen wat er dwars zit en weet zich beter een houding te geven in het bijzijn van anderen. Morris en ik hebben zes trainingen met deze jongen gehad.
Het is nu zondag laat op de avond. Buiten is het stil, het is koud en het regent. Ik moet er nog uit met Morris, Moos en Yindee. Met drie honden is dat best een uitdaging. En wat ga ik die uitdaging graag aan. Als ik mijn honden niet had kon ik niet vertellen over het mooie werk dat ik doe en de mooie stappen die de jongeren maken dankzij mijn (hulp)honden. Als ik mijn honden niet had kon ik niet zo mijn hart volgen zoals ik nu doe.
Wat ben ik trots. En wat vind ik het mooi om zo’n magisch moment te vangen op beeld om het met iedereen te kunnen delen. Hier zijn toch geen woorden voor?
