En dan zit je ineens in de puberteit. De tijd dat je eigen individu zich volop gaat ontwikkelen. Je lichaam veranderd net zo snel als je zelfbeeld en je zelfvertrouwen. Sociale interacties worden steeds belangrijker. Hoe maak je vrienden? Hoe ga je om met groepsdruk? Hoe ga je om met autoriteit? Welke keuzes maak je voor je toekomst? Vooral als het thuis dan niet helemaal lekker loopt is er een kans dat het op een ander vlak, zoals school, mis dreigt te gaan.
Sinds een aantal weken geef ik trainingen op een praktijkschool. Een aantal leerlingen hebben sociaal emotioneel extra ondersteuning nodig om zich goed te kunnen handhaven binnen het onderwijs. Soms heb ik dan ook Morris bij me. Zo ook afgelopen dinsdag. Ik had een afspraak met een jongen van 12. Ik haalde de jongen op uit de klas en zodra hij mij zag schoot hij in de weerstand. Hij herhaalde alleen maar: ik hoef geen hulp, ik kan alles al, ik heb niks nodig en zeker niet van een hulpverlener. Ondanks zijn tegensputteren liep hij mee naar mijn `kantoortje’ en ging hij met zijn armen over elkaar onderuitgezakt tegenover mij zitten. Al snel had ik door dat ik mijn individuele contactmoment met hem over een hele ander boeg moest gooien om echt contact te kunnen maken. Ik vroeg aan hem of hij zin had om kennis te maken met Morris. Dat wilde hij wel. Hij volgde keurig mijn tips op die nodig zijn om rustig kennis te kunnen maken met mijn hond en in een paar seconden was alle weerstand weg. Het gevolg was dat we een ontspannen contactmoment hadden en de jongen in gesprek is gebleven tot de schoolbel ging.
En Morris? Morris liet met zijn lichaamstaal zien hoeveel spanning er om de jongen heen hing. Natuurlijk zal die jongen mij in een eerste gesprek niet vertellen hoe erg hij gepest wordt op school. Maar een hond hou je niet voor de gek……