fbpx Skip to content

De jongeren die ik ontmoet tijdens mijn werk probeer ik altijd positief te benaderen. Misschien klinkt dat heel logisch en makkelijk. Maar soms is dat best een pittige opgave. Jongeren die ik tegen kom hebben veel (aangeleerd) negatief gedrag. Dit gedrag hebben ze zich vaak noodgedwongen eigen gemaakt. Als je je een beetje verdiept in de achtergrond van de jongeren zijn er tal van oorzaken aan te wijzen in hun leven waarom ze dit negatieve gedrag eigen hebben gemaakt. Bijvoorbeeld om zichzelf thuis staande te kunnen houden als er sprake is van een verslaving bij de ouder(s). Of als jongeren veel op straat zijn en daar willen overleven tussen allerlei vrienden met verkeerde invloeden. Op het moment dat het gedrag van de jongeren voor overlast zorgt kruisen ze mijn pad. Dat kan vrijwillig zijn of in een gedwongen kader.

Welk gedrag de jongeren ook laten zien, ergens willen ze ook `gewoon’ kunnen meedoen, meetellen, gezien en gehoord worden.

De behandeling van de jongeren valt of staat in mijn ogen met het maken van echt contact. Gemeende complimentjes, blij zijn met alle ogenschijnlijk kleine stapjes die de jongeren maken, oprechte interesse tonen etc. Soms is de hond echt nodig tijdens dit proces. Contact maken via de hond veel veiliger is dan rechtstreeks met een hulpverlener. Als ik de jongeren leer kennen zijn ze meestal rond de 16, 17 jaar en hebben ze al zo veel verschillende hulpverleners meegemaakt. En elke keer voelen de jongeren zich gedwongen om weer met een vreemde contact te maken. Moeten ze praten en opnieuw iemand leren vertrouwen, als ze dat nog kunnen. Ook deze achterliggende angsten uiten zich vaak in weerstand. Weerstand dat voortkomt uit angst wat jongeren niet meer gewend zijn om aan te geven. Soms overzien ze niet meer wat er gebeurd als ze zouden zeggen dat ze iets eng vinden. Worden ze dan nog wel serieus genomen? Juist die angsten zijn er vaak niet op het moment dat ik jongeren begeleid samen met mijn hond. Mijn hond oordeelt niet, vindt het altijd leuk om samen te werken en praat niet. Door samen te werken met mijn hond komt het praten vanzelf wel. Op het moment dat de jongeren daar aan toe zijn.

De positieve insteek die ik heb tijdens het begeleiden van de jongeren zet ik ook in op (voor hun) onverwachte momenten. In elke geval neem ik tijdens de tussenevaluatie altijd een taartje of iets lekkers mee. Aan de reactie van de jongeren te zien merk je dat ze het niet gewend zijn om `spontaan’ beloond te worden. Veel jongeren reageren namelijk echt heel verrast. Taart? Waarom is er taart? Voor wie is die taart? Mijn antwoord is dan heel simpel; `gewoon’ omdat je er bent.

 

 

Back To Top