Zo aan het einde van 2018 is het heerlijk om even stil te staan bij alle mooie momenten van het afgelopen jaar. Want jemig wat is het jaar voorbij gevlogen! De tijd gaat zo snel dat je bijna zou vergeten dat er zoveel is om van (na) te genieten.
Met stip op nummer één van mijn herinneringen aan 2018 staan alle mooie momenten die mijn honden en ik hebben mogen meemaken met de kinderen, jongeren en hun familie/netwerk. Het is mij opgevallen dit jaar dat ik steeds meer gezinnen ontmoet die op dat moment (totaal) geen vertrouwen meer hebben in de hulpverlening. De vele wisselingen van hulpverleners, de soms wat starre en strakke begeleiding, bureaucratie en te vaak te horen hebben gekregen wat er allemaal niet mogelijk is…. En toch is iedereen het er over eens dat er toch nog wel hulp nodig is. Vaak is er nog wel een opening als het gezin hoort van een training met een hond. En dan…. staat er ineens een blonde spring in het veld op de stoep. Door de aanwezigheid van mijn hond staat eigenlijk elk gezin open voor hulp. Ik kom vaak bij de gezinnen thuis en mag zomaar meekijken en meedenken met de opvoeding van hun kind(eren). Super kwetsbaar natuurlijk. Aan mij de schone taak om transfer te begeleiden van de trainingen met mijn psychosociaal hulphond naar het dagelijks leven.
Het is echt onze drijfveer, onze passie en missie voor 2019 om nog meer jongeren en gezinnen verder te helpen.
Als trainer heb ik afgelopen jaar zelf ook veel ontwikkelingen doorgemaakt. Zo hebben Rob Mos (Mens&Hond consultancy) en ik samen voor het eerst de Topdog basis opleiding gegeven in Alphen aan den Rijn. Wat was dat leerzaam en ontzettend leuk om te doen. Zo leuk en succesvol dat ook in 2019 de opleiding gaat starten in Alphen. Hij zit vol en we starten in februari. Vet veel zin in! Daarnaast heb ik het afgelopen jaar mooie nieuwe technieken bijgeleerd waaronder tafelopstellingen maken, ouders coachen en Emotional Freedom Techniek (EFT) wat zoveel stress weg haalt bij jongeren. Super mooi om met zoveel ogenschijnlijk simpele technieken te werken waar jongeren en hun ouders direct positief verder mee kunnen in hun leven.
Als het zo goed werkt om honden te betrekken bij coaching, training & therapie, dan moeten er meer mensen komen die dit vak gaan leren.
Mijn focus gaat in 2019 nog meer naar het opleiden van mensen die willen gaan werken met hun hond. Helaas zie en hoor ik om mij heen steeds meer mensen die hun hond meenemen naar hun werk zonder goede kennis over wat impact is voor de hond. De hond wordt de hele dag geaaid, uitgelaten door deelnemers/cliënten en blootgesteld aan stress momenten zonder dat hier aandacht aan wordt gegeven. Mensen herkennen ook lang niet altijd de stres signalen van hun hond. De hond raakt (over)vermoeid en mensen staan totaal niet stil bij de gevolgen als het mis zou gaan (dat doet ie anders nooit hoor…) of als de hond stress en spanning gaat `stapelen’. Wat mij ook opgevallen is afgelopen jaar zijn mensen die van huis uit kynoloog zijn en de overstap maken naar coachen met honden. Zij hebben juist heel veel kijk op hondengedrag maar doelgericht aan de slag met leerdoelen en cognitieve gedragsverandering bewerkstelligen bij deelnemers blijft een andere tak van sport.
Mijn doel is om er alles aan te doen om de kwaliteit van ons werkveld hoog te houden en mensen bewust te maken van de veiligheid & welzijn van mens en dier.
Ook de ontwikkelingen van het bedrijf CoHond hebben achter de schermen niet stilgezeten. We zijn afgelopen jaar nieuw ingekocht in de regio Amsterdam-Amstelland. Daaronder vallen de deelgemeentes Aalsmeer, Amstelveen, Amsterdam, Beemster, Diemen, Edam Volendam, Landsmeer, Oostzaan, Ouder-Amstel, Purmerend, Uithoorn, Waterland, Wormerland en Zaanstad. Dit is natuurlijk een prachtig groot gebied voor ons om in te werken. De samenwerking met praktijkschool de Faam in Zaandam wordt alleen maar makkelijker en we leren steeds meer partijen kennen daar waar mooie samenwerkingen uit kunnen rollen. Naast Jasper heb ik ook een fijne samenwerking met Suus & Sep (Kwispelcoach) en Patricia & Nana (Helpende Honden) en mede dankzij hun inzet lukt het ons om alle ballen in de lucht te houden.
Om een wachtlijst tegen te gaan is het CoHond team versterkt met trainer/coach Jasper Kost en zijn honden Kiara en Balou. Daar zijn we erg blij mee! Jasper en ik vullen elkaar goed aan. Als team starten we het nieuwe jaar samen met een kennismakingworkshop op 12 januari. Dat is het moment voor iedereen om kennis te maken met het werken met honden. Op 15 februari start onze eigen tweedaagse cursus, `doelgericht werken met psychosociaal hulphonden door middel van sport & spel’. Deze cursus is een verdieping voor iedereen die met honden werkt.
Het laatste hoogtepunt was natuurlijk mijn reis van afgelopen november naar Curaçao. Daar heb ik 2 dames de Topdog basisopleiding gegeven. Ik heb ook heel veel kunnen zien en meemaken daar op het mooie eiland. Hele ontroerende en interessante momenten zoals het bijwonen van dolfijnentherapie bij Curaçao Dolphin Therapy & Research Center. Wat was dat gaaf en uniek om bij te wonen! Er waren ook zat moeilijke momenten zoals het bezoek aan het overvolle dierenasiel waar alle puppy’s smekend stonden te janken of de uitgemergelde half dode honden die je langs de weg zag scharrelen. Mijn bezoek aan het Kluivert Rescue Center gaf hoop. Niet alleen kunnen er daar in de toekomst veel honden opgevangen, ook doen ze erg hun best de verbinding te leggen tussen de vrijwilligers daar op het eiland. Want zij staan elke dag oog in oog met het dierenleed. Respect!
Ik weet als geen ander dat ik aan het pionieren ben in hulpverleningsland als jeugdhulpverlener met mijn psychosociaal hulphonden. Het is nieuw en sommige gemeentes hebben er nog nooit van gehoord. Dat is hard werken.
Ik vind hard werken niet erg maar in 2018 is wel een hoop energie van mij de verkeerde kant opgegaan. Namelijk naar heel veel bureaucratische regels en beslissingsbevoegde beleidsmedewerkers die geen idee hebben wat ons werk inhoudt en welke meerwaarde de honden hebben in de (jeugd)hulpverlening. Er zijn een aantal gemeentes die de transitie niet helemaal hebben begrepen zal ik maar (zacht uitgedrukt) zeggen. In mijn beleving was de transitie (een verkapte drastische bezuinigingsmaatregel) bedoeld om ouders meer in hun kracht te zetten en ze meer regie en verantwoordelijkheid te geven over hun eigen hulpverleningsproces. Hoe kan het toch dat ik regelmatig wanhopige ouders tegenkom die precies weten wat ze willen maar de gemeente niet meewerkt? Of dat ik ineens te horen krijg ergens dat er geen PGB gegeven mag worden omdat er in de regels staat dat een hond niet tekenbevoegd is?! Serieus…
Maar als het dan gaat om resultaat gericht werken met kortdurende (dus voordeligere) trajecten heb ik genoeg bewijsvoering dat het goed is wat wij doen. Waarom zijn die desbetreffende gemeentes daar dan niet nieuwsgierig naar? Juist, omdat het om geld draait. Het zal je eigen kind maar zijn die hulp nodig heeft, je weet dat er iemand is die je kan helpen maar dat het door regeltjes en bezuinigingen wordt tegengewerkt. Mooi dat het dan allemaal draait om ingekochte zorg alleen komen wij juist binnen bij jongeren die niet aankomen bij de `reguliere’ hulpverlening. Kinderen en jongeren die bijvoorbeeld niet naar school gaan of alle vormen van praathulp weigeren. Waar de hulpverleners voor ons het al een jaar verzuimd hebben om echt een goed werkend plan te maken. Jongeren waar simpelweg geen opvang voorziening voor is of ze moeten achteraan aansluiten op de wachtlijst en dan zijn ze zo maanden verder.
Hoeveel uren ook gezeten hebben in kansloze gesprekken met stugge instanties, het weegt nooit op tegen het plezier dat ik uit mijn werk haal. Ik wil mijn blog dan ook zeker niet negatief afsluiten. Zoveel genoegdoening dat het geeft als jongeren bereiken wat ze nooit meer voor mogelijk hielden. Gezinnen die dankbaar zijn dat ze ons tegen zijn gekomen. De honden die elke dag als blije eieren om mij heen staan te springen. Daar doe ik het voor.
Toen ik de stap nam om mijn vaste baan in de ruilen voor mijn bedrijf CoHond kreeg ik van een dierbare collega een kaart met daarop de volgende tekst. Deze tekst past helemaal bij CoHond en bij mij als persoon. Met alle ervaringen van het afgelopen jaar (en de jaren er voor) gaan we positief en knallend het nieuwe jaar in.
Zwerver, jouw voetstappen zijn
de weg, verder niets;
Zwerver, er is geen weg,
de weg ontstaat door lopen.
Door te lopen baant men de weg,
en achterom kijkend
ziet men het pad …
Antonio Machado