fbpx Skip to content

Er wordt regelmatig gevraagd naar resultaten van onze training. Meer zelfvertrouwen, weerbaarder, betere communicatie, betere schoolprestaties, meer zelfzorg, dat zijn een paar resultaten die we gemiddeld genomen terug zien bij de jongeren die we behandelen. De uitwerking van de veranderingen weten we niet altijd van te voren, dat kan heel erg verschillen.

Gister hadden we wel een heel mooi voorbeeld. De deelnemer hebben Moos en ik leren kennen toen hij 12 jaar was, niet meer naar school durfde, niet meer de deur uit ging en feitelijk 24/7 op zijn kamer zat. Ik werd gebeld door zijn psychologe dat de deelnemer ook bij haar niet meer aankwam en ze zich toch wel zorgen maakte.

We hebben een aantal trainingen buiten met Moos gedaan. Daarnaast zijn er verschillende gesprekken geweest met ouders hoe zij konden (moesten) gaan meegroeien met de vooruitgang van hun kind. Want hoe eng de buitenwereld ook leek, er moest geoefend worden om weer `gezond’ om te gaan met de spanning. Ouders hebben altijd een belangrijke rol om hun kind niet te overvragen maar ook zeker niet te ondervragen.

Met psychosociaal Hulphond Moos samen legde ik via de Topdog trainingen basis vertrouwen met de deelnemer. Deze opening heb ik `gebruikt’ om andere cognitief gedrag veranderende trainingen in te zetten om nieuwe dingen te durven gaan doen. Tegelijkertijd hebben we achter de schermen met verschillende partijen steeds om tafel gezeten om te blijven kijken naar het moment dat de deelnemer weer naar school zou moeten. Hoe we dat zouden aanpakken, welke school geschikt was en hoe we hem konden begeleiden. Hij was immers al uitgevallen vanaf groep 6 van de basisschool….. Er mochten alleen maar succeservaringen komen!

Doordat ik via een PGB werd gefinancierd sloot ik ook aan bij grotere overleggen over de deelnemer met verschillende samenwerkende partijen die betrokken waren bij dit gezin. Zo is het samenwerkingsverband in beeld gekomen. De deelnemer kreeg een vast aanspraakpunt die eerst thuis kwam kennismaken, huiswerk geven en het vertrouwen opbouwde om ook een test af te mogen nemen. Toen is er een plekje gezocht binnen school waar de deelnemer één op één, rustig zonder prikkels kon wennen. Stapje voor stapje is dit uitgebouwd naar volledige schoolgang… We waren ondertussen ongeveer twee jaar verder. Ik zag de deelnemer ondertussen een stuk minder vaak omdat het zo goed ging. En toen kwam Corona…. De deelnemer zat in één klap weer thuis.

Wekelijks heb ik hem thuis opgehaald om te gaan wandelen. De eerste weken kwam hij wat terneergeslagen over. Was zijn ritme kwijt, zat weer veel op zijn kamer te gamen en kwam weinig buiten. Zijn moeder kreeg (zoals pubers vaker doen) de volle laag en de deelnemer maakte veel ruzie. Elke week een uur wandelen (met psychosociaal Hulphond natuurlijk) deed hem goed. Tot een jaar of drie geleden deed hij zelf aan voetbal. In de tijd dat ik hem kende durfde hij nog met niemand verder kennis te maken om te gaan sporten. Hij was te angstig voor mislukkingen, vreemden en zijn skills. Ik heb mezelf vaak opgeofferd om een potje te voetballen. Met gevaar voor eigen leven want de voetbal skills zaten er natuurlijk dik in! Dus als ik op de goal stond vlogen de ballen om mijn oren.

Tijdens een wandeling de afgelopen periode kwam sport weer ter sprake. De deelnemer was erg geïnteresseerd in mijn uitleg over `stofjes’ die vrijkomen als je sport. Hoe het kwam dat hij zich beter is gaan voelen na de wandelingen en waarom vitamine D die je door de zon krijgt zo belangrijk is. En toen was het moment daar om weer te polsen of de deelnemer met iemand kennis wilde maken die hem verder kon helpen met het voetballen. Dat wilde hij wel!

Gister was daar de ontmoeting met een jongerencoach vanuit de gemeente. We hebben ruim twee uur gewandeld, gekletst, kennis gemaakt en gevoetbald. En Moos was mee. Terwijl wij aan het voetballen waren was Moos langs de waterkant aan het struinen. Ook al had hij geen actieve rol, hij zorgde er wel voor dat we lopend naar de afgesproken plek gingen. Dat we een `reden’ hadden om een rondje langs het water te wandelen. Dat ik mijn focus even op de hond kon leggen als het nodig was om de deelnemer en jongerencoach even wat ruimte te geven om kennis te laten maken met elkaar. En de deelnemer kon trots laten zien hoe goed zijn band is met Moos. En hij kon er hartelijk om lachen dat de jongerencoach ontzettend bang is voor honden :-).

Volgende week ga ik nog een keer mee voetballen. En als het goed is ligt er dan een (dunne) basis voor de jongerencoach om zelf te gaan afspreken. Laagdrempelig, lekker werken aan de conditie van de deelnemer en via sport een nog stevigere basis leggen in het zelfvertrouwen en zelfbeeld van de deelnemer.

Ik stond gister eens van een klein afstandje te kijken naar Moos en die twee mannen en man, wat ben ik trots! En wat ga ik slikken als ik als jeugd- en gezinsproffessional na al die intensieve jaren deze jongen `moet’ gaan loslaten….

 

 

Back To Top