fbpx Skip to content

De honden waarmee wij samenwerken zijn allemaal getest. Dat houdt in dat er gekeken wordt naar het gedrag en het karakter van de hond. Tijdens het werk kunnen er situaties ontstaan en het is  nodig te weten hoe de hond hiermee omgaat. Het is belangrijk te weten of hij het werken met mensen écht leuk vindt. Tijdens de test kunnen we zien of een hond een `stabiel karakter’ heeft, hoe hij omgaat met stress situaties, hoeveel steun hij bij de baas zoekt, hoeveel beslissingen hij zelf neemt en hoe hij dat doet. We testen natuurlijk niet onze eigen honden. Daar vragen we altijd een collega voor. Iemand die weet hoe de Topdogmethodiek werkt, zelf ook is opgeleid om honden te testen en een objectieve blik heeft. Een blinde vlek kan altijd ontstaan in de samenwerking natuurlijk dus het is prettig ook dat iemand meekijkt, al zeg ik het zelf.

Al een poosje `rommelt’ het in het AAI werkveld. Je kan spreken van een `booming upcoming business’. Het opleidingsaanbod wordt groter en dus groeit ook de groep mensen die hun dier inzetten binnen de (jeugd)hulpverlening, onderwijs, zorg & welzijn en persoonlijke ontwikkeling. Met die reden wordt er hard gewerkt aan het AAI kwaliteitsregister (AKR) en is er een branchevereniging in oprichting. Allemaal mooie ontwikkelingen.

Toch is het nu nog aan de opleiders zelf waar het dier in kwestie op wordt getest. En zover ik om mij heen hoor, kan het best verschillen waar de nadruk op ligt tijdens een test. Ik kan daar verder niet over meepraten want ik heb nog niet met andere opleiders meegekeken. Ik weet alleen dat wij zelf veel verschillende aspecten meenemen tijdens onze tests en daar ook uitgebreid over rapporteren en adviseren. Rekening houdende met wat de hond ook leuk vindt om te doen. Tijdens onze opleiding leer je als trainer ook namelijk zelf wat je tijdens de trainingen kan doen om rekening te houden met onderdelen die je hond bijvoorbeeld spannend vindt. Stel je hond vindt het niet prettig als er in zijn bek wordt gekeken dan doe je dit niet tijdens je sessies met een klant. Het risico op ongelukken is dan te groot maar ook is het niet nodig om over de grens van je hond te gaan en toch mooie ontwikkelingen bij je klant te bewerkstelligen. Om een Topdogtraject te doen slagen is het ook niet belangrijk dat dit soort dingen moeten kunnen. Maar ook als wij testen is het een momentopname en blijft er een gedeelde verantwoordelijkheid om je hond verantwoord in te zetten en niet (toch) te overbelasten.

Toen ik hoorde dat Mandy van Laar van de DAI academy samen met Suzan Vlaming – Kikkert van Clinidogs helemaal naar Polen zijn afgereisd om zich de PADA test eigen te maken werd ik natuurlijk wel erg benieuwd. Dit is een mooie ontwikkeling voor het AAI werkveld al zeg ik het zelf. Leren van elkaar, meekijken met anderen en blijven openstaan voor andere invalshoeken. Zo kunnen we met elkaar de veiligheid van de dieren waarborgen. Wij zullen als mensen dit moeten doen gezien het dier daar niet verbaal een eigen keuze in kan maken zoals wij mensen onze grenzen kunnen aangeven. Des te belangrijker is het dat er iemand meekijkt naar het plezier dat je dier heeft in het werk.

Zo kwam ik op het idee om een van mijn honden te laten testen door het team dat is opgeleid om de PADA test af te nemen. Super interessant. Moos moet op dit moment nog wennen aan mijn nieuwe auto, Trippel heeft een wat terughoudend karakter en is niet geschikt om bij elke hulpvraag in te zetten, Morris werkt een stuk minder gezien zijn gezondheid en leeftijd dus ik besloot met Yindee te gaan. Zij is heel stabiel en is van pup af aan al gewend om met mij mee te gaan naar vreemde plekken. Ik was natuurlijk ook wel erg benieuwd of andere mensen er ook zo over dachten dat dit allemaal ook geen probleem voor haar is en dat ze hier plezier in heeft.

De test bestond uit verschillende onderdelen waarbij werd gefilmd én genotuleerd. Los van mijn beroepsmatige interesse probeerde ik natuurlijk ook als troste hondeneigenaar alles in mij op te nemen. Het blijft een kick om je eigen hond, met plezier, contact te zien maken met `vreemde mensen’. Wat mooi was dat Yindee vooral contact zocht met de dame die haar testte. Alsof ze aanvoelde dat zij de persoon was waar ze voor kwam. Dit herken ik ook uit mijn manier voor werken. Mijn honden werken altijd 1 op 1 dus dat is Yindee ook gewend. Ondanks dat er meer mensen in de ruimte aanwezig zijn. Ik vind dat fijn want ze hoeft met de rest van de mensen ook niks. Ik vind het prettig dat ze zichzelf daar ook een beetje van kan afsluiten. Het is best hard werken voor honden als er veel mensen aanwezig zijn gezien zij altijd `aan staan’.

Het onderdeel dat Yindee het lastigst vond was dat zij net zo betast werd tijdens de test als een dierenarts zou doen. Zoals het controleren op teken, het uitlezen van de chip en dat soort nodige handelingen. Yindee heeft wel haar manier gevonden om hier mee om te gaan want ze gaat gewoon ontwijken en met haar kont naar je toe staan als ze geen zin heeft om aangeraakt te worden. Dan kan ze lekker op haar kont gekriebeld worden, dat vindt ze wel fijn haha. Aangezien Yindee zo expressief is, kan je goed aan haar zien wat ze wel of niet fijn vindt en dus kan je hier ook (tijdens het werk zeker) goed rekening mee houden. Het onderdeel verzorging zit bij mijn manier van werken ook pas tegen het einde van het programma in het traject, zodat het aanraken gebeurd op wederzijdse toestemming en respect. Dus ook deze reactie van Yindee was prima en herkenbaar. Het is vooral mooi te zien dat Yindee echt genoeg eigen initiatieven neemt om dingen duidelijk te maken. Ook dat vind ik tijdens het samenwerken erg belangrijk.

Alle onderdelen die daarna kwamen leken geen indruk te maken op Yindee. Moeiteloos kwam ze door de `schriktest’. Al van pup af aan is Yindee redelijk `hufterproof’ en is ze niet snel onder de indruk. Dat bleek tijdens de puppylessen al toen ze een rondje in de kruiwagen mocht zitten. Waar de meeste pupsels trilden als een rietje, zat Yindee triomfantelijk om zich heen te kijken. De combinatie van herder en rottweiler was toen al goed zichtbaar. Dapper met een gevoelig randje. Precies een mooie combinatie, al heb ik er wel even een poosje over gedaan om hier aan te wennen na de labradors die ik tot dan toe had opgevoed. Yindee was niet onder de indruk van een persoon in een rolstoel, vallende krukken en ook toen er 4 mensen tegelijk op haar af kwamen lopen vond ze dit niet bijzonder.

Het enige puntje waar we wel aan kunnen werken samen is dat ze redelijk hard een snoepje kan aanpakken van iemand. Dan voel je haar tanden. Gezien haar fanatieke karakter herken ik dat wel en normaliter zou ik de tip geven om duidelijk zachtjes te zeggen, voor dat je een koekje geeft. Daar reageert ze heel goed op. Maar ja, ik mocht niet praten tijdens deze onderdelen en inderdaad is dit Yindee haar pure reactie. Net iets te fanatiek, zeker als ze wat hoger in haar energie/enthousiasme/werkmodus zit.

Na afloop werd de test eerst besproken door de testers onderling. Daarna met mij. En toen merkte ik ineens dat ik toch geraakt werd door alle bevindingen. Hoe trots kan je zijn als mensen zó enthousiast zijn over je hond en over de manier waarop ik altijd bewust de grenzen van mijn psychosociaal hulphonden bewaak. Ze zagen dat Yindee een heel prettig, stabiel karakter heeft. Het mooiste compliment was dat de dame die de test had afgenomen zei “ik voelde mij door Yindee als `deelnemer” écht gezien”. Wauw. Als je jongeren dat in mijn trainingen ook ervaren dan ben ik toch echt een gelukkig mens. Het ontroerde me dat ze het zei. Zeker gezien Yindee en ik best even een modus hebben moeten vinden samen om te komen waar we nu zijn. Juist mijn verantwoordelijkheidsgevoel en zelfreflectie heeft er best soms voor gezorgd dat ik mij af en toe af heb gevraagd of ik haar wel echt kon geven wat zij nodig heeft. Dit was voor mij de ultieme bevestiging en een vet compliment. Ik moest even een traantje wegpinken.

Waar ik benieuwd naar ben is de hoe deze test zich in de toekomst gaat verhouden ten opzichte van de rest van de tests. Zal deze alle tests gaan vervangen? Ik weet het niet. Er zitten onderdelen in de test die niet van toepassing zijn op mijn honden met mijn werkzaamheden. Ik heb er geen ambitie om met mijn honden andere werkzaamheden te gaan verrichten dan nu. Om een concreet voorbeeld te noemen, mijn honden hebben altijd een gekaderde setting bij binnenkomst als ze mijn deelnemer ontmoeten. Dat voor structureren met de deelnemer, zonder de aanwezigheid van mijn hond, is juist een belangrijk onderdeel van de (topdog)methodiek waar ik mee werk. Dus al mijn honden zullen nooit de eerste sessies zomaar geaaid worden of in situaties komen dat er iets gebeurd wat ze niet prettig vinden. Moeten die onderdelen dan wel getest worden?

Ik vind het een interessant gesprek dat we vooral met elkaar moeten blijven voeren. En ik vind dat we onze ideeën en gedachten er over moeten blijven delen. Daarom vind ik het ook echt top dat de DAI academy dit jaar een workshop geven tijdens de Zaak op Poten & Co. landelijke informatiedag over de PADA test. Voor iedereen die meer informatie wil over deze test en ook een klein voorproefje hiervan willen via deze link kan je een ticket bestellen: Sluit aan bij de workshop van de DAI academy en kom alles te weten over de PADA test

 

Back To Top