Deze week nemen Jip en ik afscheid van twee fantastische deelnemers….. en het is goed. Het is goed omdat ik zie dat de kids het fantastisch hebben gedaan, ontzettend hebben genoten en bovenal erg veel hebben geleerd. Het is wel een vraag die ik (terecht) heel vaak krijg; gaat de deelnemer zich niet te veel hechten aan de hond? Is afscheid nemen niet erg lastig voor ze?
Mijn ervaring is dat het in de praktijk wel meevalt. Natuurlijk zijn de deelnemers dol op de hulphond waar ze mee werken. Maar ook weten ze van het begin af aan dat de hond een tijdelijke rol heeft in hun leven. Daar praten we veel over en er wordt natuurlijk uitgebreid stilgestaan bij het moment van afscheid nemen. De deelnemers werken er de hele training naar toe. Op het moment dat de doelen zijn behaald en de deelnemers voelen en ervaren dat het beter met ze gaat dan is het ook tijd voor ze om het `alleen’ te doen. Naast al het plezier en de mooie resultaten die er zijn behaald, hebben de deelnemers gewoon ook hard gewerkt. Voor een aantal deelnemers is het toch ook een soort van `verplichting’ die ze aangaan met mij en de hond. Sommige van hen zijn gewend om afspraken vaak af te zeggen of om niet te komen opdagen….bij de topdog training verschijnen ze (bijna) altijd, alleen al omdat ze de hond graag willen zien.
Een van de weinige keren dat een deelnemer de training af zei kan ik mij nog goed herinneren. De jongen woonde op een behandelgroep, had met zijn ouders het hoog nodige meegemaakt zullen we maar zeggen, kon daardoor niet meer thuis wonen en had heel veel last van zijn emotie regulatie. Oftewel; als hij boos was dan kon hij zijn agressie niet de baas. Toen de deelnemer ineens zijn training af zei bij CoHond ben ik gaan bellen met de groepsleiding. Is hij wel echt ziek of heeft het met de training te maken? Want als dat zo is dan kom ik er nu aan zei ik. Een uur later zat ik aan tafel en hadden we de jongen uit zijn bed `gehaald’. We zaten aan tafel en na een kort gesprekje waarin hij even de ruimte had om te spuien gaf ik hem twee keuzes; of je gaat terug naar je bed…..of je gaat nu de uitdaging aan en je maakt de training af, wie weet wat het oplevert…. in elk geval meer dan in je bed blijven liggen. De jongen is meegegaan naar buiten. Het was mooi weer en we zijn in het park een rondje gaan lopen met Morris om hondengedrag te observeren. Na dit gesprek heeft de jongen de hele training afgemaakt.
Op de foto hieronder staat de zelf geschreven evaluatie van de deelnemer. Wat was dat een bijzonder moment voor mij toen hij dat aan mij gaf! Ik kon met eigen ogen zien hoeveel verschil je als (jeugd)hulpverlener kan maken in iemands leven. Hoe klein het ook lijkt.
Voor Morris en mij was het als vanzelfsprekend, voor de deelnemer een ommekeer in zijn leven…..
De evaluatie:
