Na een turbulente tijd in 2017 maakte ik deze foto. Samen, ontspannen, intens contact met respect voor elkaars ruimte.
Na mijn scheiding kreeg ik een redelijk nieuw, sociale huurwoning(kje), in een woonwijk waar veel kinderen woonden. So far so good. We maakten dankbaar gebruik van meubels van vrienden, marktplaats en de kringloopwinkel. Het huis was natuurlijk heel mooi. De situatie maakte dat het ook heel tijdelijk voelde.
Tot ik het zat was. Ik ben gaan sausen en nieuwe meubels gaan kopen. Ik was heel trots op mijn nieuwe, grote hoekbank met lounge gedeelte. Nu hoefden we niet meer twee banken tegen elkaar aan te schuiven als we relaxt een filmpje wilden kijken. Alhoewel dit ook wel weer erg kneuterig en gezellig was. Herinneringen die de kids altijd bijblijven.
En toen, juni 2017, werd al mijn werk in een paar uur tijd verwoest door een overstroming. Het regende flink en waaide ook erg hard. Lekkage had ik vaker in dat huis maar dit was van andere orde. Mijn hele huis liep onder water. Het kwam van voor tot achter vanaf het dak met stralen naar beneden. Ik stond erbij en keek er naar. Zodra alle handdoeken vol water zaten en badlakens op waren, was het wachten tot de storm ging liggen.
Ik had mijn drie kinderen in mijn bed gezet, de enige droge kamer. We hebben ijsjes gegeten om 6 uur in de ochtend omdat de stoppen eruit lagen en de vriezer zou ontdooien. Dat vonden we zonde.
Uiteindelijk hebben mijn kinderen en ik een aantal weken doorgebracht in een ander, vervangend huurhuisje.
Deze gebeurtenis heeft veel in beweging gezet. Ik kwam er achter dat ik niks meer nodig had dan mijn kinderen, honden, wasmand vol kleren, radio en een dak boven mijn hoofd. Waar ik ook zou wonen, groot of klein. Ik zegde mijn vaste baan op en ben volop gegaan voor mijn eigen bedrijf CoHond.
Helaas pakte het voor mijn dochter anders uit. Zij begon angsten te ontwikkelen. Het begon bij het geluid van het water tegen haar schuine dakraam, tot het idee dat zou gaan regenen. De overstroming viel samen met een project op school over de watersnoodramp, bezoek van ons aan Neeltje Jans (hele indrukwekkende beelden voor kinderen) en goedbedoelde troost van mijn oudste zoon tijdens de overstroming die zei “deze overstroming is niet leuk maar je moet wel blij zijn dat we nu leven en niet vroeger, toen braken de dijken door”.
Door EFT (Emotional Freedom Technique) en visualisatie heeft mijn lieftallige collega Wouthiera de gebeurtenissen `losgekoppeld’ van de restspanning in het lijfje van mijn dochter. Na twee sessies (zonder te praten want dat is stom) waren de angsten weg. Op de foto zie je mijn dochter en (Co)Hond Yindee nadat we weer terug waren in ons eigen huis.
De combinatie van EFT, visualisatie, AAT (Animal Assisted Therapie) zetten wij ondertussen ook al een poos in, vooral bij HondenAngst. Ook in samenwerking met Wouthiera. Ik kan niet wachten tot onze nieuwe hybride cursus Voorbij Hondenangst (in mei) online komt!
