Skip to content

Als ik aankom duurt het even voor dat we de deur uit kunnen. De jongen gaat al een poosje niet naar school en heeft zelf allerlei gedrag ontwikkeld thuis waar hij zijn veiligheid en voorspelbaarheid uit haalt. Dat gedrag doet mij sterk denken aan dwanghandelingen. Hij moet van zichzelf nog een keer naar boven lopen om deo op te doen. Hij moet nog even naar het toilet. Hij roept; wacht even! en loopt weer naar boven om?? Hij stelt vragen aan mij wat we na het wandelen gaan doen. Hij vraagt aan zijn moeder wat er verder op de agenda staat, wat er morgen gaat veranderen en waarom er een bepaald gesprek niet heeft plaatsgevonden met een hulpverlener die wel had beloofd dat ze zouden gaan praten. Het is een bepaalde routine die langer duurt als er spanning is en als hij lekker in zijn vel zit duurt het wat korter. Psychosociaal hulphond Moos voelt de situatie feilloos aan. Hij is normaal gesproken best druk en ongeduldig maar bij deze jongen gaat hij af en toe rustig kwispelend kijken waar hij blijft en verder gaat hij geduldig liggen wachten. Met mij in zicht en zodat hij de jongen kan zien als hij de kamer weer binnen komt. Deze routinematige handelingen zijn voor het gezin heel lastig te handelen. De jongen staat nooit op tijd klaar als er een afspraak is. Ze moeten altijd uren tijd vrij maken om te wachten en dan nog komen ze vaak te laat. Dat is natuurlijk erg frustrerend. Voor het hele gezin.

Voor mij als ambulante jeugd- en gezinsbehandelaar met mijn psychosociaal hulphond is het zaak om voldoende tijd in te calculeren. Voor ons is het doel om samen met hem te bekijken wat er helpend is om de routinematige handelingen af te laten nemen. Of korter te laten maken. Onderliggend: wat er nodig is om de jongen beter te leren omgaan met stress. Wat kan hij doen om tijdens zijn vakantie niet hele dagen te denken aan die ene hulpverlener die had beloofd om een gesprek te houden maar wat last minute werd afgezegd. Wat is er helpend om de niet besproken gespreksonderwerpen uit zijn hoofd te krijgen. Hoe we kunnen zorgen dat zijn moeder wordt ontlast. Om de draagkracht van het gezin in de gaten te houden. Om contact te leggen met de dagbestedingsplek waar de jongen aan het wennen is en ook met hun steeds af te stemmen.

Moos stemt de hele tijd af op de jongen. Hij voelt de onderliggende emoties feilloos aan. Hij doet daar ook interventies op. Hij steunt wanneer dat nodig is en spiegelt wat er gaande is. We hebben het Topdog traject al doorlopen. De jongen heeft al flinke stappen gemaakt. Hij is al zo ver dat hij met Moos en mij mee gaat zonder de veiligheid van zijn  moeder. Ondanks dat de jongen een lastige ochtend heeft gaat hij mee naar buiten voor een wandeling. Tijdens de wandeling praten we. Bij terugkomst maken we afspraken voor de volgende keer. En geef ik ideeën aan hem die kunnen zorgen voor meer ruimte in zijn hoofd tijdens de vakantie. Het is een slim joch. Met heel veel humor. Maar ook met heel veel onzekerheden in deze onvoorspelbare wereld.

Ik wil de auto weer in. Moos niet. Moos plakt aan de jongen, legt zijn kop op schoot en zijn poot op de stoel. Heel lang blijven ze samen zo zitten. De jongen knuffelt Moos en lacht om zijn actie. Voelt zich gezien, gehoord en gewaardeerd. Laat de gelukshormonen maar zijn werk doen. Reken maar dat dit werken is voor Moos. Het is heel intensief voor hem om steeds af te stemmen op de jongen. Dit is exact de reden waarom mijn psychosociaal hulphonden maximaal 2x per week mee gaan om mij te assisteren. Er is bewezen dat ook een hond overspannen kan raken van werken. Het is heel belangrijk om te zorgen dat de `stressemmer’ van de hond niet overloopt. Dat hij genoeg rust en ontspanning krijgt en er tijd genoeg is om de stress weer af te vloeien. Daarom spreken we ook `maar’ 1x per week af.

Volgende week komen we weer. We komen net zo lang als het nodig is.

Back To Top