Het was de bedoeling dat deze jongen in zorg kwam bij het trainingscentrum waar ik destijds werkte. Wat ik me nog herinner was dat zijn diagnoses oppositioneel opstandige gedragsstoornis (ODD), Autisme spectrumstoornis (ASS) én opgelopen trauma in de thuissituatie een uitdagende combinatie waren. Daarnaast had hij ook een licht verstandelijke beperking (LVB).
Het was voor het eerst dat ik een jongen begeleidde die zoveel problemen had in zijn jongen leven, dat het ons in eerste instantie niet lukte om hem te behandelen.
We hadden een soort standaard programma. In de kennismakingsfase volgden de jongeren die bij ons kwamen (omdat ze uitvielen uit het onderwijs) eerst trainingen, waar we de basisvaardigheden trainden die nodig waren om school of werk vol te houden. Doormiddel van een gestructureerd dagprogramma daagden we de jongeren uit om op een positieve en krachtige manier te leren omgaan met uitdagingen. Na de kennismakingsfase maakten we een programma op maat. Sommige jongeren gingen stage lopen, anderen kregen maanden de tijd om hun dag- en nachtritme weer terug om te draaien. Het einddoel was altijd uitstromen naar onderwijs, werk of dagbesteding. Elke week stond ik zelf op dinsdagochtend met de jongeren vakken te vullen in de Appie. Heerlijke tijd!
Zonder het te weten heeft deze jongen mij destijds aangezet tot omdenken. Kostte wat het kost wilden we, met ons fijne team, deze jongen een kans geven. En een tweede… en derde… en vierde… bleek achteraf ;-). We bedachten een plan. Wat als hij nou eerst juist zou gaan stagelopen en via die weg weer het vertrouwen in de mensen zou teugkrijgen? We konden een mooie plek realiseren bij het dierenhotel waar we altijd kwamen met de jongeren. De honden waar deze jongen zo goed mee om kon gaan. Het idee dat hij gewaardeerd werd. Het idee dat de honden geen lastige vragen stellen….
En het plan lukte! Door het werk met de honden `moest’ de jongen ook wel iets met het personeel natuurlijk. Door het ritme, de regelmaat, het vertrouwen én het positieve contact met de honden lukte het om hem na een poosje te begeleiden naar de Werkmeester. Zij hadden een super toffe werklocatie en begeleidde de jongen ook naar school.
In juni 2013 kreeg ik een appje van zijn moeder. Hij was geslaagd! Of ik mee wilde naar de diploma-uitreiking? Natuurlijk!
Zonder het te weten was deze jongen de aanzet om te doen wat ik nu dagelijks doe. Contact maken, begeleiden en behandelen via mijn honden.
Mijn bedrijf bestaat op 1 februari 10 jaar. Deze foto kwam ik tegen bij het ophalen van herinneringen. Ik heb besloten om een tijdlijn te maken van foto’s met herinneringen van de afgelopen tien jaar en aan de hand hiervan mijn verhaal en ervaringen te presenteren. Dit zal ongeveer de eerste foto met verhaal zijn van mijn presentatie.
Als iemand mij op het idee heeft gebracht om met mijn honden te gaan samenwerken in de (jeugd)hulpverlening is het deze jongen wel!