Geraakt.
Dat is het enige woord wat er in mij opkomt na het afsluiten van mijn laatste traject op basis van zorginkoop in Utrecht West. Geraakt door de lieve woorden van moeder en dochter. Geraakt door de verhalen hoe de Topdog training er voor heeft gezorgd dat dochter nu als enige van haar klas waarschijnlijk haar examen gaat halen. Dat dochter nu meer zelfvertrouwen heeft en zich niet meer het buitenbeentje/gepest voelt. Geraakt door het verhaal van moeder die wel kon huilen toen ze afgelopen week haar dochter voor het eerst in gezelschap zag dansen, dat wat ze voorheen nooit durfde. Geraakt door moeder die tijdens mijn training haar eigen angsten heeft overwonnen. Geraakt door hun dankbaarheid.
Wat mij ook raakt is het feit dat ondanks alles de zorginkoop in hun regio is mislukt. Dat de gemeente het voor elkaar krijgt om mij het gevoel te geven dat ik buiten proportioneel veel geld vraag voor mijn hulpverlening trajecten. Dat ik te veel uren zou declareren. Dat ik steeds weer een tik op mijn vingers krijg van mensen die over de regels gaan. Van mensen die vinden dat ik reistijd, reiskosten, tijd voor verslaglegging, tijd die ik steek in telefoontjes, mailtjes & appjes niet mag declareren. Mensen van de regels en wetten die het vanzelfsprekend vinden dat dit traject een half jaar heeft geduurd omdat ik mij steeds in alle bochten heb gewrongen voor dit gezin. Voor moeder en dochter die zó beschadigd waren dat ze niet open stonden voor welke hulpverlening dan ook. Dat ik mezelf één ding had voorgenomen; ik zou laten zien dat onvoorwaardelijke trouw binnen hulpverlening echt bestaat. Mensen van de gemeente die mij bijna uitlachen en zeggen; hier heb je toch zelf voor gekozen? Gemeenteambtenaren die mij zeggen dat ze zich ook alleen maar aan de regels houden, mijn werk niet kennen maar ook geen verstand hebben van de inhoud maar het wel te verantwoorden vinden dat de gemeente geen uitzondering voor mij maakt. Letterlijk werd er gezegd tegen mij; wij doen niet aan trajectprijzen je bent de enige binnen de gemeente die hulp verleend met honden, voor jou gaan we geen uitzondering maken. Het raakt me dat niemand van de gemeente mee wilde denken in een oplossing. Dat niemand wil horen wat de kant van een zelfstandig ondernemer is. Dat niemand wil horen wat ik te zeggen heb. Dat er geen constructief gesprek mogelijk is. Dat ik een dure jurist in de arm had moeten nemen om enigszins serieus genomen te worden. Het raakt me diep dat gemeentes deze machtspositie weten te creëren.
Het raakt me dat moeder zegt dat dit de enige training is geweest waar haar dochter blij van werd en waarvan ze eindelijk het idee had dat het écht heeft geholpen. Dat ze eindelijk haar dochter kon loslaten met vertrouwen in plaats van dat ze haar dochter na een afspraak met de hulpverlener weer bij elkaar kon vegen. Het raakt me dat deze moeder samen met mij een traantje wegpinkte bij het `afscheid’. Het wordt geen afscheid want haar dochter heeft gevraagd of ze nog een keer mag langskomen. Het raakt me dat ze zich zichtbaar bezwaard voelden om dit aan mij te vragen.
Ik heb er binnen mijn machten alles aan gedaan mijn punt te maken. Tevergeefs. Mijn energie ging met deze gemeente de verkeerde kant uit. Ik lag er wakker van en voelde mij machteloos. Gelukkig heb ik bijtijds ingezien dat ik beter mijn schouders kan rechten en door moet gaan voor de mensen die mijn vorm van hulpverlening wel zien, wel waarderen. Wel vinden dat ik er gewoon naar verhouding voor betaald mag worden. Mijn beroep echt keihard werken is en er al zoveel uren in mijn praktijk zitten die überhaupt nergens te declareren zijn. Dat mijn grens is bereikt. Mijn energie gaat alleen nog maar uit naar gezinnen en jongeren die wonen in gebieden waar de gemeente bereid zijn om mee te denken met mijn unieke situatie. Met mijn rol als jeugdhulpverlener met psychosociaal hulphonden. Met een moeilijk benaderbare doelgroep die mijn honden wel weten te bereiken daar waar de `reguliere’ hulpverlening niet meer werkt. Die waarderen wat ik doe.
Met opgeheven hoofd heb ik besloten de contracten van zorginkoop van Utrecht West te laten beëindigen.
Het goede nieuws voor alle jongeren waarvan ik weet dat ze nu thuis zitten en graag aan de slag zouden willen met een psychosociaal Hulphond en alle (topdog)trainers/jeugdhulpverleners; in 2020 kan er weer meegedaan worden aan een ronde zorginkoop. Alle ruimte om je in te laten kopen, ik pas.
