Als trainer ben ik elke dag bezig met weerbaarheid, sociale vaardigheden en persoonlijke ontwikkeling van anderen. Ouders, jongeren, leerkrachten, iedereen op zijn eigen manier. Zelf ben ik moeder van drie kinderen. Natuurlijk wil ik dat ook mijn kinderen opgroeien als sociale, lieve en tolerante individuen. Regelmatig stellen ze vragen over mijn werk. Al snappen ze lang niet alles van wat ik doe, ze vinden het maar wat interessant dat ik met onze honden en grote kinderen werk.
Er zijn als vanzelfsprekend overeenkomsten in de manier waarop ik trainen geef en hoe ik mijn kinderen opvoed. Het zou een beetje gek zijn als dit twee opzichzelfstaande rollen zouden zijn, in beide situaties ben ik namelijk volledig mijzelf. Natuurlijk is er een duidelijke scheidslijn. Ik vind het altijd leuk om aan mijn kinderen te vertellen hoe mijn trainingen in zijn werk gaan maar ik ben niet hun trainer. Ik hoef ze niet te helpen met een specifiek leerdoel of gericht te werken aan hun sociale vaardigheden. De basis van wat ik ze mee wil geven in het leven zit al verwerkt in de manier waarop ik ze opvoed.
Kinderen zijn net spiegeltjes……
Daar ben ik me wel altijd van bewust, of ik nu aan het werk ben of niet. En soms als je goed in die spiegeltjes kijkt gebeuren er hele mooie dingen!
Waar de meeste kinderen hun eerste spreekbeurt houden over voetbal, dolfijnen of hun cavia heeft mijn dochter wel een heel bijzonder mooi onderwerp gekozen. Ze gaat haar spreekbeurt houden over pesten. Je kan je voorstellen dat ik zo trots ben als een pauw met rechtopstaande veren.
