Door mijn jarenlange ervaring in de hulpverlening en het intensief samenwerken met mijn honden ben ik er achter gekomen dat ik aan bijna elke methodiek die ik eigen ben wel een hond kan toevoegen. De aanwezigheid van een hond geeft plezier en brengt de motivatie van de jongeren omhoog. Mijn ervaring is dat jongeren vaak bereid zijn om heel hard te werken maar dat het makkelijker gaat als ze zich prettig en veilig voelen tijdens de training. Dat is ook gebleken tijdens de Agression Replacement Training (ART) die ik de afgelopen maanden heb gegeven aan een jongen binnen een grote instelling. Ik vind het een mooi voorbeeld om te laten lezen hoe ingrijpend een jaar uit het leven van een kind in een instelling kan zijn en welke belangrijke rol je kan spelen als hulpverlener.
Als hulpverlener kom je veel levens binnen wandelen en speel je soms een lange, hele belangrijke rol in het leven van een kind of een gezin. Zo ook bij deze jongen. School was stop gezet vanwege zijn probleem gedrag en thuis ging het ook niet goed. Redenen genoeg om hulp te vragen. In uitzonderlijke gevallen kunnen jongeren ontheffing krijgen van de leerplicht mits ze het aangeboden programma volgen. In dit geval werden er op maat gemaakte trainingen geboden aan deze jongen. En op zijn manier deed hij ook erg zijn best. Het lastige was dat hij op dat moment alleen externe motivatie had om te komen. Het liefst wilde hij namelijk gewoon thuis kunnen wonen zonder problemen en net als zijn vrienden het reguliere onderwijs volgen. Zolang jongeren geen interne motivatie hebben is het eerlijk gezegd best een uitdaging om te werken met ze.
Als hulpverlener kan je er niet volledig voor ze zijn als ze zelf niet willen dat je er voor ze bent.
Ondertussen liep het thuis bij deze jongen echt niet goed en werd hij aangemeld voor een crisis groep. Op die groep ging het al heel snel bergafwaarts. De frustratie liep hoog op bij hem in het acceptatieproces dat hij niet meer thuis kon wonen en niet meer naar school kon. Dat resulteerde in een aantal incidenten. Hij verhuisde naar een gesloten groep. Net in die periode heb ik de opleiding gedaan tot ART trainer.
De training heeft een therapeutische werking omdat je de agressie van verschillende kanten aanpakt. Je legt niet alleen de agressie keten bloot maar je biedt ook psychomotorische therapie en drama therapie waardoor je jongeren niet alleen situaties laat vertellen maar ook laat ervaren en voelen. In plaats van de agressie leer je de boosheid te verminderen en leer je de sociale vaardigheden aan die nodig zijn om een gevecht te voorkomen. Ook ga je met jongeren moreel redeneren om denkpatronen bloot te leggen en waar mogelijk bij te stellen. Al met al een hele intensieve training.
Samen met de organisatie hebben we besloten dat ik deze training 1 op 1 ging geven aan deze jongen. Maandenlang is de jongen elke vrijdag ochtend op tijd zijn bed uit gekomen voor de training. Soms kwam hij met weinig motivatie maar ik hoorde van de groepsleiding achteraf altijd dat hij heel opgewekt en opgelucht terug op de groep kwam. Vanaf het moment dat de spanning tijdens de training niet meer hoog op liep nam ik Morris altijd mee. Hij was echt een maatje voor de jongen. Hij lachte altijd als hij Morris zag. Standaard volgde daarna de uitgebreide knuffel sessie en wat lekkers voor Morris zodat hij lekker lag te kluiven tijdens de training. Ik zag de motivatie voor de training vooruit ging, met name op het moment dat de jongen vond dat hij genoeg had geleerd maar de training nog een aantal sessies zou duren. Of na mijn vakantie. Tijdens mijn afwezigheid heeft de jongen andere hulp geweigerd. Bij terugkomst meende ik zelfs te proeven dat hij het me best een beetje kwalijk nam dat ik drie weken weg was geweest. (Maar dat zeg natuurlijk niet hardop…..)
En nu, maanden later, hebben we een mooi resultaat behaald! Mede dankzij de intensieve training, de fijne samenwerking met de collega’s van de behandelgroep en behandel coördinatoren die deze training (en de jongen) mega hebben gesteund is hij afgelopen week naar een open groep verhuisd en staat hij op de wachtlijst voor een gezinshuis. Er zijn geen benoem waardige incidenten meer geweest. Als de spanning oploopt kan hij er nu voor kiezen om geen agressie te gebruiken. Hoe mooi is dat?!
Nu komt het moment dat ik hem ga los laten als hulpverlener. En dat doet natuurlijk ook iets met mij. Na maanden lang intensief trainen ga ik hem nu volledig het vertrouwen geven dat hij het redt zonder training. Dat hij vecht voor zijn toekomst laat hij in elk geval wel zien. De training sluiten we af door iets leuks te gaan doen. Ik had gedacht aan iets eten of drinken ergens maar hoe leuk: hij wil graag naar Madurodam. Al jaren is dat een wens van hem. De beslissing was snel genomen. Natuurlijk ga ik mee! Hij vindt het super leuk dat ik mee ga. Maar of dat echt om mij gaat?? Ik twijfel wel een beetje.
Hij vroeg van de week namelijk aan mij; Denk je dat er ook honden het park mee in mogen?