Er bestaat over mijn werk nog veel misverstanden. Helaas vooral bij de mensen die uiteindelijk bepalen of een traject voor ouders & kind gefinancierd mag worden of niet. Vanuit CoHond doen wij er alles aan om een kijkje in de keuken te geven en te laten zien hoeveel meerwaarde de honden hebben tijdens onze cognitief gedrag veranderende trainingen.
Op dit moment begeleiden mijn honden en ik 3 jongeren die vallen onder de categorie `thuiszitters’. Zowel de jongeren als de ouders hadden niet zo veel vertrouwen meer in de `reguliere’ hulpverlening. Er waren te veel dingen mis gegaan en hun kind raakte eigenlijk alleen maar verder in de put. Via via kwamen de ouders op mijn pad en met elkaar zijn we positief aan de slag gegaan. Via de topdog methodiek waren bij allen de standaard 12 sessies voldoende om weer in beweging te komen. Twee jongeren gaan weer naar een onderwijs voorziening en een jongen wil graag weer. Met hem ben ik nu begonnen aan de volgende cognitief gedrag veranderende training waar hij eerst niet voor open stond. Via deze weg maken we van al zijn angsten verleden tijd en kan hij niet alleen starten op een school….dan kan hij het ook echt beter volhouden.
Volgende week volgt er een gesprek met het SWV en de gemeente.
De gemeente….. hoeveel excuses ik al niet van gemeentes heb gehoord om mijn trainingen maar niet te hoeven financieren…. ik vind het gewoonweg knap. Van; een hond is niet tekenbevoegd tot je declareert te veel indirecte uren, die gaan wij niet vergoeden.
Als we de zaken nu is omdraaien is mijn kijk op de zaak dat alle 3 deze jongeren binnen 36 werkuren, ofwel open staan voor onderwijs, ofwel voor andere vormen van hulpverlening wat maakt dat ze na de topdog methodiek vaak alleen nog voldoende hebben aan coaching i.p.v. therapie of opname binnen de GGZ.
Tijdens de topdog training wordt er vele plezier gemaakt. Dat wil niet zeggen dat er achter de schermen meer werkuren in zitten dan alleen het uur dat we de jongeren zien. Zoals gister heb ik heen en terug driekwartier in de auto gezeten om kennis te maken met een meisje dat thuis zit en niet open staat voor welke vorm van hulpverlening dan ook. Dit meisje zit thuis, komt niet aan een baan en heeft een trauma door dat ze enorm is gepest in het verleden. En (misschien nog erger) dat niemand het voor haar gevoel voor haar heeft opgenomen. Deze uren worden door niemand vergoed. Ik doe dat omdat ik graag dit meisje weer het vertrouwen in de medemens wil teruggeven en wil helpen naar een mooie toekomst. En ik weet zeker dat mijn training haar een stap verder kan helpen. Maar ja….. ik kan dat niet in die gemeente doen voor de helft van het tarief, (zoals zij het bekijken); 50 minuten `coachen’ en 10 minuten indirecte `schrijf’ tijd. Dus geen 36 uur maar 12 uur declareren…..
Moeder werkt zich een slag in de rondte om hun hoofd boven water te houden en een goede toekomst voor haar dochter te bieden. Er is geen draagkracht om mij te financieren. En is dat dan eigenlijk wat `we’ willen? Dat de gemeente bepaald welke vormen van hulp er wel en niet gefinancierd worden? Ik dacht persoonlijk dat de transitie bedoeld was om juist ouders meer zeggenschap te geven over welke hulp er past bij hun kind en gezin?
Als ik akkoord ga met de gemeente kan ik aan het einde van de rit zelf mijn toko wel opdoeken. Als we wederom de zaken eens omdraaien; zou iemand de rekensom kunnen maken welke kosten er komen kijken bij de toekomst van dit meisje als ze niet geholpen wordt?
NB: het meisje op de foto is geen deelnemer uit mijn verhaal.
