Mijn valkuil is absoluut mijn (gebrek aan) time management. Minuten lang kan ik denken aan wat ik allemaal eigenlijk nog zou moeten doen zonder dat er productief iets uit mijn handen komt. Op een of andere manier sluit mijn privé agenda nooit helemaal naadloos aan op mijn werkagenda of staan er bepaalde afspraken gewoon helemaal nergens genoteerd. Dus ik vergeet ook nog wel eens wat helaas. Ik heb er gelukkig ondertussen niet zo heel veel last meer van. Ik heb wel aardig geaccepteerd in de loop der jaren dat dit ook bij mij hoort. Ik heb wel moeten leren om het te accepteren. En juist dat stukje acceptatie komen de honden en ik vaak tegen bij onze training en coaching van pubers en jongeren.
De jongeren die ik al trainer/coach tegen kom hebben vaak een licht verstandelijk beperking of psychische klachten. Soms is er geen diagnose en soms wel. Denk aan een autistisch spectrum, ODD, AD(H)D, borderline, depressie, slaapproblemen e.d.
Voor de jongeren is dat natuurlijk vaak al een heel acceptatieproces op zich. Ze willen niet anders zijn dan anderen en al helemaal geen aparte behandeling krijgen. Soms gaat dat proces gepaard met verzet. Verzet tegen de hulpverlening, ouders of andere volwassenen en autoriteiten. En het gedrag wat daaruit voortkomt is niet altijd het voorbeeldgedrag wat volwassenen graag willen zien. Ik ontmoet dan ook veel jongeren die al jaren te maken hebben met onbegrip of stigmatisering. Het doorbreken van dat patroon is een uitdaging. Vaak gaan volwassenen er vanuit dat `vervelend’ gedrag van jongeren expres gebeurd of wordt ingezet met als doel een ander pijn te doen of te kwetsen. Door dat label of oordeel wordt negatief gedrag vaak (onbewust) negatief bekrachtigd of bestraft. Als jongeren te vaak te weinig de ruimte krijgen om gehoord en gezien te worden gaan ze zich vaak nog harder afzetten. Dan zeggen ze bijvoorbeeld tegen me;
Jullie willen toch dat ik van school ga?! Nou, dan doe ik dat toch?!
Het ontrafelen van zo’n uitspraak vind ik boeiend. Het kind zegt het echt niet omdat hij graag van school getrapt wil worden of dat elke leraar een hekel aan hem heeft. Achter de uitspraak zit bepaald gedrag wat niet altijd goed wordt geïnterpreteerd of bijgestuurd. Het gedrag komt voort uit emoties, frustratie of onmacht. Als dat stukje wordt gezien en gehoord weten jongeren vaak zelf heel goed te vertellen wat hun gaat helpen om ander gedrag in te gaan zetten. Hoe mooi is dat? Dan worden de afspraken en het `nieuwe’ gedrag ook direct meer eigen.
Ook ik ben een dwarse puber geweest en ook ik heb vaak dingen niet willen aannemen van volwassenen. Ik kan me dan ook prima inleven in die gedachten van jongeren. Op zulke momenten maak ik extra dankbaar `gebruik’ van het werken met mijn honden. De honden oordelen en labelen niet. Er wordt tijdens de training ook niet gesproken over de problemen maar gewerkt aan een oplossing. Zelfs de jongeren die zich af zetten tegen de hulpverlening leren veel van de honden. Ook wat ze van ons als volwassenen niet willen aannemen.