Het overlijden van je (therapie)hond kent veel lagen. Persoonlijk gemis, gemis in je huis (en eventueel in je gezin), gemis van wandelen en trainen, geen knuffels als je thuiskomt… en ga zo maar door.
Maar er is dus nog een laag. Er kan een zakelijke kant zitten aan het verlies. Je hebt misschien na het overlijden geen collega meer om te betrekken bij je werk als coach, (SOVA) trainer of therapeut.
Helaas lees ik het nog wel eens andersom. Bijvoorbeeld dat een hond (van pup af aan) mee moet naar werk omdat de eigenaren nu eenmaal elke dag werken. Wat mij betreft de omgekeerde wereld.
Met deze insteek begon ik zo’n 14 jaar geleden aan de Topdogopleiding. Ik had een lieve, vriendelijke, mensgerichte, labrador. Luca (links op de foto). Toen Luca ongeveer tien jaar was is hij alsnog geslaagd als therapiehond. Wat had hij een plezier in het werken met mensen! Het was ook écht een hond die eeuwig jong leek te blijven. Wetende dat een hond natuurlijk een keer overlijdt heb ik Morris in huis gehaald (rechts op de foto). Luca heeft nog een grote rol kunnen spelen in de opvoeding. Heel mooi, natuurlijk en op een hondse manier. Geweldig om mee te maken. Luca is twaalf jaar geworden. Een aantal maanden voor zijn overlijden is Yindee ook bij ons komen wonen. En zoals je haar als pup in het midden op de foto ziet is zij opgegroeid tussen de labradors.
Ook al was Yindee een herder x rottweiler, zij kon zich ook echt gedragen als een labrador. Klooien, zwemmen, vreten, aandacht vragen en eeuwig willen spelen. Heerlijk! Ik hield er totaal geen rekening mee dat zij eerder zou overlijden dan Morris. In mijn hoofd zou het een `natuurlijk verloop’ worden. Morris zou dus gewoon heel oud worden en op den duur aan ouderdom overlijden en met Yindee kon ik samen blijven werken.
Niks is minder waar.
Yindee bleek in november een grote en agressieve tumor te hebben. Tussen die uitslag en haar inslapen zat 3 dagen. En nu is Morris twaalf jaar en ziek. Hij wordt ook niet meer beter weten we nu. Het is naar, verdrietig en een harde realiteit.
Toch voelt het ziek zijn van Morris anders dan bij het ziek zijn van Luca of Yindee.
Over de achtbaan van emoties, de praktische én zakelijke kant van het verlies van een (therapie)hond, ben ik in gesprek gegaan met collegavriendin Marleen van Baal, schrijfster van het boek: 𝑳𝒊𝒆𝒗𝒆 𝒉𝒐𝒏𝒅, 𝒊𝒌 𝒓𝒐𝒖𝒘 𝒐𝒎 𝒋𝒐𝒖.
Dit is het eerste deel van ons gesprek. Volgende maand praten we verder over welke impact het heeft als een therapiedier overlijdt en hoe je je werk als hulpverlener daarna weer oppakt.
De podcast is te beluisteren via: Spotify, Apple podcasts of Springcast
Wil je alle afleveringen terugluisteren? Dat kan via deze link!
Liefs,
Margot