Afgelopen week was ik met mijn oudste zoon op Mallorca. Hij staat op het punt om over te gaan naar de middelbare school en dit leek mij een fijn moment om er samen even op uit te trekken. Nu is hij nog klein genoeg om samen met zijn moeder weg te willen en groot genoeg om de trip van ons samen echt bewust mee te maken. Samen even los van alles en iedereen dat bekend is. Dus ook los van mijn eigen welbekende patronen, deze even op een afstand lekker analyseren en bedenken wat ik graag anders wil gaan doen bij terugkomst om deze te doorbreken. En zoals het dan gaat…. ik kan heel goed andere mensen vertellen hoe patronen te herkennen en te doorbreken zijn. Zelf trapte ik zodra ik terug was van vakantie weer in mijn eigen patronen en weer in mijn eigen valkuil…..
Zodra we de auto uitstapten op Schiphol begon het genieten. Het was voor mijn zoon de eerste keer dat hij ging vliegen en eerlijk is eerlijk, hij vond het best spannend. En ik ook! Eenmaal aangekomen op Mallorca was het helemaal prima. We hebben daar een autootje gehuurd om vrij te kunnen gaan en staan waar we wilden. Een ding was zeker, we wilden heel graag de mooie bergen in!
Boven op de van de Coll dels Reis (723 m) hebben we neer staan kijken op de talloze haarspeldbochten, waaronder een bocht van 270°. We zijn gaan rijden met de kleine Nissan Micra en geen seconde heb ik getwijfeld om naar boven te gaan. Mijn zoon ook niet behalve toen we halverwege waren. Hij zat aan de kant van de reling (die er soms dus gewoon niet was) en keek zo de diepte in. Dat is best spannend, zeker het moment dat we een touringcar tegenkwamen en we niet samen door de bocht pasten. Er moest echt iemand achteruit en dan leg je het natuurlijk al snel af in je Micra. Boven aangekomen hebben we genoten van het adembenemende uitzicht.
We waren letterlijk on top of the world.
De reis was heerlijk en we hebben genoten!! Natuurlijk gaat de tijd veel te snel en voor je het weet ben je weer thuis en doe je je ding weer. Twee dagen na dat we terug waren stond ik in de sportschool voor een lesje bodypump. Bij een bepaalde oefening twijfelde ik welke gewichtjes ik ging pakken. Ik pakte de lichtste. Helaas zat de juf erg goed op te letten en ze keek mij aan en zei; natuurlijk pak je bij deze oefening de zwaardere gewichten. Waarom laten we ons toch zo snel beperken door onze eigen gedachten; het idee dat iets misschien niet zou gaan lukken? Je bent sterker dan je denkt!
Auw…
Ze had natuurlijk volkomen gelijk. Nog geen week ervoor stond ik met mijn kind on top of the world en hield niks ons tegen. En nu liet ik mij tegenhouden door mijn eigen gedachten dat het misschien, per ongeluk, mogelijk wel eens te zwaar zou kunnen zijn….
Dat is precies de reden dat ik werk met honden en jongeren. Ook de jongeren worden `gedwongen’ om terug te gaan naar hun gevoel. Honden zijn enorm gevoelig voor (echt) contact. Zeker mijn hulphonden houden dan ook direct een spiegel voor wanneer jongeren te veel nadenken en daardoor het contact met de hond kwijt raken.
De eerste training die ik met Morris samen deed na mijn vakantie, met een jongen van 16, was daar zo’n mooi voorbeeld van. De jongen kan erg twijfelen over van alles en als hij twijfelt gaat hij nadenken. Dat gebeurde ook tijdens die topdog training. Op het moment dat hij ging denken raakte hij het contact kwijt met Morris en Morris ging volledig zijn eigen gang. Hij hield even een spiegel voor. De jongen keek mij aan en vroeg echt oprecht verbaasd; hoe kan die hond nou weten dat ik aan het denken ben?? Hoe ziet hij dat toch aan mij??
Mooi hè!? Niet alleen heeft Morris geholpen het patroon te doorbreken, de jongen had het zelf ook door en kon het benoemen!
Dank je wel bodypump juf. Jij hebt zonder dat je het wist even mijn patroon doorbroken; te veel denken.