Als je niet van richting verandert eindig je daar waar je nu op af gaat ~ Lao Tse
Het mooie aan dit soort filosofische uitspraken vind ik dat ze zo ontzettend simpel en logisch lijken. Maar als je even vijf minuten de tijd neemt om er over na te denken kan het ineens een hele hoop vernieuwende inzichten opleveren. Want; waar ga je eigenlijk op af? Is dat dan wel hetgeen wat jou gelukkig maakt? En wat zou er kunnen gebeuren als je de andere kant op gaat?
Als trainer/coach van pubers en adolescenten kom ik veel ouders tegen die met hun kind op dit punt staan. Ouders die veel van hun kind houden maar zich wel zorgen maken. Ze vragen zich inderdaad af waar ze met elkaar eindigen als ze de weg blijven volgen die ze in zijn geslagen. Zeker als het allemaal even niet lekker loopt. Verzuim van school, slechte cijfers, weinig motivatie, ruzies, weinig vrienden, criminaliteit, agressie, experimenteren met alcohol en drugs, beïnvloedbaarheid, groepsdruk…. het zijn wat voorbeelden van gedragingen waar je als ouder vroeg of laat allemaal een keer mee te maken krijgt.
Het kan ook nog zo zijn dat je kind niet alleen puber is maar ook een (licht verstandelijke) beperking heeft. Of misschien heeft je kind wel moeite om zijn/haar autistisch spectrum te accepteren. Er kunnen vragen ontstaan hoe een puber om kan leren gaan met ADHD, borderline of een ander psychiatrisch ziektebeeld. Misschien is het als ouder wel lastig te beoordelen wat er nu eigenlijk heel normaal puber gedrag is en welk gedrag wel te veranderen is zodat het contact met elkaar weer fijn wordt.
Het is voor de meeste mensen al heel erg lastig om hulp te vragen. Laat staan voor jou en je kind. Straks krijg je te maken met zo’n hulpverlener die vindt dat jij je kind niet goed opvoed. Of die zelf geen kinderen heeft maar jou wel gaat vertellen als ouder hoe je je kind moet opvoeden.
Gelukkig merk ik met de trainingen die ik geef dat ouders vaak erg enthousiast zijn over deze vorm van hulpverlening. Juist omdat ik niet vertel wat er niet goed gaat maar de nadruk leg op wat er wel goed gaat. En daarnaast wordt er weinig gepraat maar lekker met de hond gewerkt. Jongeren vinden dat leuk en hebben daarom geen weerstand tegen de training. Omdat Morris, Jip, Yindee en ik echt contact maken met de jongeren voelen ze zich hierdoor snel op hun gemak en ervaren de jongeren de hulpverlening helemaal niet als iets negatiefs.
Vandaag kreeg ik een apje van een moeder wiens vijftienjarige puberzoon de training bij mij gevolgd heeft de afgelopen maanden. Ik mocht een stukje uit de whatsapp citeren en dat doe ik dan ook met trots:
Ik ben weer puur aan het genieten van mijn joch. Als moeder is het zo fijn om te zien dat hij weer lekker in zijn vel zit. Ik was bij jou aan het goede adres. Ik merk elke dag wel iets van de verandering die heeft plaatsgevonden bij mijn zoon.
Wat ben ik blij dat deze moeder besloot om met haar zoon van richting te veranderen!