Op zondag 24 november is Rob Mos overleden. Rob is de grondlegger van Topdog, de methodiek waar ook CoHond grotendeels op is gebouwd. Op 3 en 4 december hebben wij als CoHond team, ieder op onze eigen manier, afscheid genomen van Rob.
Het afscheid was mooi. Echt op zijn Rob’s. De herinneringen die naar boven kwamen bij de sprekers waren beeldend en typerend. Ook vanuit ons CoHond team hebben wij onze herinneringen en belevenissen. Rob laat niet alleen herinneringen na maar ook heel mooi werk. Hij heeft met Topdog veel mensen een stuk meer zelfvertrouwen en zelfinzicht gegeven in hun leven. Graag neem ik je mee in een klein stukje van onze samenwerking de afgelopen jaren.
In 2011 was ik, oprichter van CoHond, op zoek naar een aanvulling in haar werk met jongeren. Destijds werkte ik bij een organisatie waar jongeren met een licht verstandelijke beperking en psychiatrische problematieken werden begeleid. Hoewel ik al genoot van het contact met de jongeren en het teamwork dat er bij kwam kijken miste ze toch `iets’.
Destijds ging mijn bruine, trouwe, labrador Luca al wel eens mee naar het werk en zowel de rest van mijn team als ikzelf, zag dat de aanwezigheid van Luca heel veel meerwaarde had voor het contact met de jongeren. Praten ging makkelijker, ze kwamen in beweging en Luca motiveerde. Daar wilde ik meer over weten.
Via internet kwam ik terecht bij Rob Mos van Mens&Hond consultancy. Hij gaf, destijds samen met Jeroen, de Topdogopleiding. Tijdens die opleiding leer je de Topdog methodiek toe te passen en word je Topdogtrainer. De Topdog methodiek bleek de enige methodiek ontwikkeld voor de jeugdhulpverlening waarbij je samenwerkt met je hond. Precies dat waar ik naar op zoek was!
Zo kwam het dat ik elke dinsdagavond, na mijn werk bij Lijn5, de spits inreed voor 2,5 uur les. Om vervolgens met bakken energie weer terug in de auto te zitten stuiteren om alle mogelijkheden die deze opleiding gaf te verwerken.
Mijn coaching traject, begeleid door Rob, vond plaats bij Lijn5 waar ik de gelegenheid kreeg om een pilot te doen. In die periode is Rob verschillende keren mee geweest om workshops te geven. Als leerling kon ik genieten van de wonderlijke dingen die er direct ontstonden als er oefeningen werden gedaan met hond. Ik werd gegrepen door het Topdog virus!
Rob kwam ik ondertussen geregeld tegen bij symposia en congressen. Gezien mijn grote netwerk binnen de jeugdhulpverlening trokken we zakelijk gezien vanaf die tijd dan ook meer met elkaar op, onder andere om meer bekendheid te geven aan Topdog binnen (grotere) organisaties. Ik kan me de zenuwen nog herinneren! Rob wist zoveel van honden, hondengedrag en methodisch werken dat ik steeds maar hoopte dat ik de goede antwoorden gaf als mij wat werd gevraagd. Wat heb ik veel van hem geleerd, hij kon zo ontzettend overtuigend zijn!
In 2016 had ik op mijn beurt zoveel mensen geënthousiasmeerd over de methodiek dat er een opleiding kon gaan starten in Alphen aan den Rijn. Wat tof! Nu kon ik naast de uitvoering, ook leren om les geven over de methodiek. En eerlijk? Wat heb ik aan die rol naast Rob moeten wennen. Hij kon als geen ander fantastische verhalen vertellen waarvan ik oprecht soms dacht “waar gaat het verhaal in vredesnaam heen”? Over zijn tijd bij Martin Gaus, over hoe hij op het idee kwam met mensen en honden te gaan werken, over zijn ervaringen met Saarlooswolfhonden en over teksten die hij schreef voor de Basset hound club. Elk verhaal had zoveel anekdotes! En aangezien de opleiding plaatsvond op de vrijdagavond gingen de verhalen, natuurlijk onder het genot van een lekker verdiend biertje, door na de les.
Laat ik het zo zeggen, ik heb mijn plekje echt moeten `verdienen’. Topdog was Rob zijn kindje. Zijn trots. En eerlijk is eerlijk, hij heeft er verdomd goed over nagedacht en de methodiek zit echt goed in elkaar. In de uitvoering merkte ik na een aantal jaar dat ik wel ook echt mijn eigen visie ging ontwikkelen. De transitie heeft sowieso de jeugdzorg erg veranderd en ik ben Topdog steeds meer ambulant gaan inzetten waardoor wij soms ook voor onverwachte situaties komen te staan waar je soms moet afwijken van de methodiek. CoHond groeide ondertussen door en social media werd steeds belangrijker. Soms ging ik écht te snel voor Rob. Mijn brein staat namelijk nooit stil en waar er iets wordt gezegd heb ik al 10 ideeën. Of…. heb ik deze zelfs al uitgewerkt… nog voordat Rob überhaupt aan het idee kon wennen. Maar wat `tegengas’ kon ik ook wel weer waarderen. En ik denk dat hij stiekem mijn enthousiasme ook leuk vond omdat hij zag wat het teweeg bracht. Meer dan eens is Rob aanwezig geweest tijdens een jubileumfeestje van CoHond of andere (feestelijke) bijeenkomst die ik had georganiseerd en als ik de foto’s van toen nu bekijk zie ik toch echt een trotse blik in zijn ogen.
We waren allebei niet zo van woorden geven aan dat soort `dingen’ maar op belangrijke momenten stonden we altijd voor elkaar klaar. Niet alleen qua werk maar bijvoorbeeld ook toen mijn vader overleed. Rob leefde zo mee en was er ook om ons te steunen. In die moeilijke periode volgde ik ook net de Topdog masteropleiding en dat was heerlijk als afleiding. Er was namelijk net na het afscheid van mijn vader de eerste lockdown en deze opleiding kon doorgaan op het terrein dat we huurden. Het was niet de eerste keer dat het werken met de honden mij zelf ook door een bepaalde periode heen hielp. Tijdens de master opleiding hebben de collega’s en ik enorm genoten van Rob zijn verhalen die toen vooral over hondengedragsbegeleiding bij mensen thuis. We hebben vreselijk gelachen om zijn manier van vertellen. Op zijn Rob’s.
Na de masteropleiding ben ik echt de Topdogopleiding ingegroeid en kon ik steeds meer mijn eigen ruimte innemen binnen de opleiding. Steeds makkelijker werd het om uit eigen ervaring te spreken en tips en adviezen te geven. En dat moest ook wel want Rob zijn gezondheid liet hem soms in de steek. Dan lukte het niet meer om alle observatiewandelingen een lang stuk mee te lopen. Als het mooi weer was dan ging hij onderweg nog wel op een bankje zitten maar als het te koud was dan hield hij het voor gezien. Niet dat hij verder stil ging zitten natuurlijk! Hij reed de dag erna bijvoorbeeld gewoon naar Groningen om daar op te leiden. Hij werkte zelf nog uitvoerend met jongeren met autisme en was graag in zijn vakantiehuisje. Zo kwam er een moment dat hij vroeg of ik de Topdogopleiding in Alphen aan den Rijn op mij wilde nemen.
De laatste opleiding die we samen hebben gegeven was bij mijn oude werk, waar ik destijds de coaching heb gedaan met Rob. Dat maakte de cirkel heel mooi rond. Op 15 maart 2023 was de uitreiking van de certificaten van die groep Topdogtrainers.
Helaas werd Rob zijn gezondheid steeds minder. Er volgden ziekenhuisopnames en er braken spannende tijden aan. Telkens weer krabbelde Rob er wonder boven wonder bovenop. En… ging hij aan het werk. Opleiden wilde hij zó graag blijven doen!
Afgelopen zomer ben ik met Rob mee geweest, terug naar de Achterhoek. Hij had daar een aantal Topdogtrainers opgeleid en hij had gevraagd of ik mee wilde om te helpen de honden te testen. Nou, in één autoritje ben ik zoveel van hem te weten gekomen! Wie waar woonde vroeger, waar hij altijd kwam en wat hij mee had gemaakt in zijn jeugd met zijn broer en ouders. Het was echt een mooie autorit waar hij ook écht zichtbaar van genoot. Dat zijn waardevolle momenten.
Ook de andere teamleden hebben Rob nog gezien of gesproken. Ieder heeft afscheid genomen op zijn of haar eigen manier.
De momenten van dingen ondernemen hebben we gelukkig kunnen doorzetten tot een aantal weken geleden. Rob heeft nog een bezoek gebracht aan de opleiding in Alphen aan den Rijn en is met Jasper en mij nog naar een handbalwedstrijd gaan kijken waar mijn zoon in speelt.
Dat was namelijk écht wel in de kern ons raakvlak, sport. Een sportermentaliteit helpt in veel situaties volgens Rob, ook in contact met honden. Zo ook in deze.
Rob is aan zijn derde helft begonnen.
Wij nemen een biertje op je, Rob. Proost!
Arlette, familie en nabestaanden heel veel sterkte gewenst.
Namens het hele CoHond team,
Margot Swart
Wil jij ook een bericht voor Rob achterlaten? Dat kan via het online condoleanceregister www.memori.nl/rob-mos