Afgelopen weekend fietste ik met Morris langs een speeltuin. In de speeltuin was een hoge glijbaan. Op de glijbaan stond een klein meisje dat geholpen werd door haar moeder. Het meisje wilde gewoon naar beneden glijden maar haar moeder had een beter idee. Ze stelde voor om achterstevoren op de glijbaan te gaan liggen, op haar buik, met haar voeten eerst naar beneden. Hierop begon het meisje te huilen. De moeder vertelde nog een keer dat het meisje beter andersom de glijbaan af kon gaan. Dan was het niet zo eng. Het meisje begon nog harder te huilen. Daarop hoorde ik moeder ondertussen wat geïrriteerd vragen; of wil je soms niet van de glijbaan?
Terwijl ik doorfietste dacht ik aan de werkweek die voor me ligt. Welke afspraken heb ik, welke trainingen moet ik nog voorbereiden, waar moet ik deze week allemaal heen? Zo staat er deze week een training ingepland met een jongen die de TOPDOG training helemaal al doorlopen heeft. En toch zie ik hem weer wekelijks. De training doet hem zo goed dat ze hebben gevraagd of ik door wil gaan met mijn begeleiding. En natuurlijk heeft hij al heel veel doelen behaald, er zijn nog steeds wel punten waar ik hem mee kan helpen. Onder andere met de relatie tussen hem en zijn moeder. En ineens doet de situatie bij de glijbaan me denken aan de training die ik voor moeder en zoon in de planning heb.
Eigenlijk gaat de moeder van de jongen het zelfde door als de moeder met het kleine meisje op de glijbaan. Want je kind kan wel sprongen in zijn/haar ontwikkeling maken, soms is dat gewoon best beangstigend als ouder. Of lastig om zo snel mee te schakelen. Hoe groei je mee met je kind dat stappen maakt? En wat als het stappen zijn die je eng vindt? En hoe krijg je het inzicht dat je kind inderdaad ook weer een keer (terug) kan vallen?
En vooral heel belangrijk; hoe zorg je er voor dat je kind het vertrouwen krijgt dat hij/zij (terug) mag vallen?
Sommige ouders hebben wat ondersteuning nodig om hun kind los te laten en als het nodig is op het juiste moment weer op te vangen.
De moeder bij de glijbaan gaat als het goed is vanzelf leren om haar kind los te laten. Bijvoorbeeld als ze ziet dat haar kind stevig genoeg kan zitten. Dan vindt moeder het vast niet meer eng en gaat ze onderaan de glijbaan staan om haar kind op te vangen. Morris gaat mij van de week helpen om moeder weer grip op de situatie te geven en inzicht in haar opvoedkwaliteiten. Als moeder weer op zichzelf en haar opvoedkwaliteiten vertrouwd zal ze ook weer beter in staat zijn haar zoon op te vangen als hij even terug valt.