Volwassenen en vooral hulpverleners zijn niet te vertrouwen!
Dat soort uitspraken hoor ik jongeren regelmatig doen. En als ik het ze niet hoor zeggen merk ik het heel snel aan hun gedrag. Ze stellen zich gereserveerd, gesloten of sociaal wenselijk op ten opzichte van mij als hulpverlener. Meestal hebben de jongeren al veel verschillende vormen van hulp gehad in hun leven. Thuis, op school, op een behandelgroep, naschoolse dagbehandeling of therapie. Ik leer de jongeren natuurlijk ook pas kennen op het moment dat er (weer) hulp voor ze nodig is. Weer een hulpverlener die denkt te weten wat goed is……..
Als het om jongeren gaat die het vertrouwen in hulpverleners of volwassenen kwijt zijn heeft mijn hond een hele belangrijke rol. Mijn hond is voor de jongeren de trigger om toch naar onze afspraak te komen.
Jongeren willen maar wat graag leren samenwerken met mijn hond.
Hoe mooi is het dat het zelfvertrouwen van de jongere groeit door de samenwerking met mijn hond. En ik als volwassene én hulpverlener mag ze dat leren!